Jakże słabi jesteście. Jakże mali. Jakże serca wasze powolne i leniwe. Dusze wasze powoli, po części sprzedajecie złu. Powoli, po części zabijacie, krzyżujecie Boga swego. Powoli, po części idzie na marne, ku ruinie dom wasz – wasza Ojczyzna. Ty tego nie widzisz, ludu Mój! Ty tego nie czujesz, ludu Mój! Jesteś jak we śnie, jak w amoku. Zamknąłeś duszę swoją, aby ci nie przeszkadzała. Odrzuciłeś serce twoje, aby ci nie było zawadą. Zatrzasnąłeś drzwi sumienia swego, aby cię nie niepokoiło! Ile tak wytrzymasz? Ile tak będziesz dręczyć samego siebie? Narodzie Mój! Czy rzeczywiście uważasz, że bez wiary można żyć? Czy naprawdę myślisz, że wystarczy odwrócić oczy od łez cudzych, aby przestały płynąć? Czy nie pozostały w tobie resztki ludzkich uczuć? Łzy matek dzieci opuszczających kraj będą ci wyrzutem sumienia. Łzy matek córek zabijających dzieci w swoich łonach będą ci wyrzutem sumienia. Łzy matek dzieci głodnych, szukających wsparcia na ulicy będą ci wyrzutem sumienia. Łzy matek, których dzieci bez przyszłości schodzić będą na margines życia, będą ci wyrzutem sumienia. Łzy matek, ojców, dzieci żyjących w kraju niewolniczym, w kraju kłamstwa i poddańczej służalczości wobec innych narodów będą ci wyrzutem sumienia. Łzy tych matek dojdą do Nieba. Niebo poruszone łzami upomni się o dzieci swoje. O narodzie! Strzeż się! Strzeż się dnia, kiedy Niebo przybierze oblicze sprawiedliwości. Kiedy zasłoni swoje oblicze miłosierne. Tego dnia drżeć będziesz ze strachu, konać będziesz ze strachu, łkać będziesz ze strachu. Bo Bóg upomni się o dzieci swoje. Bo Bóg upomni się i ujmie się za ich krzywdą. Już teraz narodzie Mój, padnij na kolana i proś o zmiłowanie. Czytaj więcej i drukuj>>