Część druga 

W ZJEDNOCZENIU Z BOGIEM 

Dusze we Wspólnocie Dusz Najmniejszych żyją nieustannie zanurzone w objęciach Ojca Niebieskiego, stale wpatrzone są w Jezusa, ciągle otwierają swoje serca na natchnienia Ducha Świętego. Stąd też harmonogram dnia we Wspólnocie wyznaczają punkty stanowiące spotkania z Bogiem: w Eucharystii, przed Najświętszym Sakramentem, w Bożym Słowie, pod Krzyżem Jezusa. Wokół nich toczy się życie Wspólnoty. Wszystkie te ważne punkty dnia mają na celu jeszcze ściślejsze zjednoczenie z Bogiem.

Nie są to chwile obowiązkowej modlitwy, lecz spotkania, za którymi dusza tęskni, na które oczekuje z niecierpliwością. Przyjęcie i odwzajemnienie miłości jest najważniejszą częścią każdego spotkania. Za każdym razem dusza uwielbia Boga, oddaje Mu chwałę i staje przed Nim przepełniona ufnością dziecka, pokorą i oddaniem się Jego woli.

1. Zjednoczenie w Eucharystii 

Najważniejszym momentem dnia w życiu Wspólnoty – do którego wszystko dąży, i z którego potem wypływa dalsze życie – jest Eucharystia. Staje się ona dla każdej duszy największym przeżyciem; czasem, w którym dusza spotyka się z Bogiem Osobowym i jednoczy się w sposób najdoskonalszy w Komunii św. z Tym, któremu poświęciła swoje życie. Z tego zjednoczenia dusza czerpie moc i siłę do realizacji powołania, miłość, którą ma się stawać i wszelkie natchnienia.

Jezus Eucharystyczny staje się Miłością duszy. Dusza przyjmując Jezusa, jednocześnie sama się Jemu ofiarowuje. To wzajemne udzielanie się jest realizacją jej powołania.

Podczas Eucharystii dusza zagłębia się w tajemnice całego Dzieła Zbawienia, uświadamiając sobie, iż włączana jest w to wielkie Dzieło i uczestniczy w niezwykłym życiu samego Boga – we wszystkim, czym jest Jego życie i w czym się wyraża.

Eucharystia jest dla duszy również czasem zjednoczenia z całym Kościołem. Włączana jest w cały jego dorobek, w życie aniołów i świętych, a także jednoczona z duszami czyśćcowymi.

Do Eucharystii każda dusza przygotowuje się podczas osobistej modlitwy, a po jej zakończeniu trwa w dziękczynieniu i uwielbieniu Boga. 

2. Osobista adoracja Najświętszego Sakramentu

Dusze żyjące we Wspólnocie Dusz Najmniejszych, pragnąc bliskości Jezusa, podejmują codzienną adorację Najświętszego Sakramentu. Przychodzą do Jezusa Eucharystycznego, by zanurzyć się w Jego miłości i być tą miłością przemienionymi; by napełnić się Bogiem, czerpiąc moc do pełnienia swych obowiązków i wytrwałość do realizacji powołania.

Podczas adoracji Najświętszego Sakramentu dusza uświadamia sobie, Kim jest Bóg, przed którym klęka – Królem, potężnym Władcą. Ona sama wobec tej Potęgi i Mocy jest niczym. Trwa więc w uniżeniu, oddając Panu chwałę, ale jednocześnie – ośmielona Bożą miłością – wyznaje, że pragnie również Go kochać, należeć do Niego i służyć Mu.

Trwając przed Najświętszym Sakramentem, dusza rozmawia z Bogiem sercem. W tym spotkaniu to Bóg jest Tym, który wychodzi do duszy, prowadzi ten czas i zawsze obdarowuje.

3. Adoracja Krzyża 

Dusze żyjące we Wspólnocie Dusz Najmniejszych wielką miłością darzą również Jezusa Ukrzyżowanego. Mają do Niego szczególne nabożeństwo. W ciągu dnia przeznaczają czas na adorację Krzyża, męki i śmierci Jezusa; na uwielbienie miłości, która objawia się w Krzyżu.

Podczas adoracji dusza stara się przylgnąć sercem do Jezusa i być przy Nim, gdy cierpi.

Wspólną modlitwą Wspólnoty jest Koronka do Bożego Miłosierdzia. Wypowiadając słowa tej modlitwy, dusza nie tylko fizycznie klęczy pod Krzyżem, ale w swoim sercu przenosi się na Golgotę i trwając u stóp Ukrzyżowanego, rzeczywiście zagłębia się w moment Jego śmierci. Modlitwa jest jednocześnie skierowaniem się do Boga Ojca. Dusza klęka przed Ojcem i wskazując na rany Jezusa, na Jego mękę, wyprasza łaski dla świata.

4. Obcowanie ze Słowem Bożym 

Każdego dnia, dusza żyjąca we Wspólnocie Dusz Najmniejszych, czyta i rozważa Słowo Boże, otwierając serce na obecność żywego Boga w tym Słowie. Jest to kolejne spotkanie z Tym, którego dusza umiłowała.

Chcąc spotkać się z Bogiem w Jego Słowie, dusza za każdym razem prosi Ducha Świętego, aby On do tego spotkania doprowadził; by przygotował serce, otworzył je, poruszył, olśnił i wprowadził w obecność Bożą. Daje się ponieść Duchowi, który przez Słowo otwiera przed nią tajemnice Bożego Serca.

Pismo Święte jest traktowane z ogromnym szacunkiem i miłością. Umieszczone zostaje w ważnym miejscu.

5. Spotkanie z Bogiem na początku i u schyłku dnia

Dusza żyjąca we Wspólnocie Dusz Najmniejszych rozpoczyna dzień osobistą modlitwą w kaplicy przed Najświętszym Sakramentem (jeśli to możliwe). Wita się ze swoim Oblubieńcem, Jemu powierzając samą siebie i swoje obowiązki; oddając wszystko i odnawiając śluby (przyrzeczenia).

Każdego dnia dusza rozpoczyna od nowa swoją drogę miłości, pozostawiając przeszłość za sobą. Nie rozmyśla nad tym, co było. Czerpiąc ufność z Bożego miłosierdzia, wierzy, że otrzymuje kolejny dzień po to, aby mogła realizować swoje powołanie – podążać naprzód Maleńką Drogą Miłości. Odsuwa więc wszelkie wspomnienia, które przesłaniają obraz Boga.

Wieczorem – razem z Maryją i przez Jej ręce – dusza składa u stóp Jezusa dar z całego dnia. Oddaje wszelkie swoje wysiłki i starania, upadki i próby podnoszenia się; pragnienie i dążenie do tego, by trwać przed Bogiem, okazywać Mu miłość, słuchać i spełniać Jego oczekiwania. Mimo różnych efektów, dusza daje to, co jest jej.

Podczas rachunku sumienia dusza wszystko, co zauważyła w sobie – wszelkie słabości, upadki, nieudolności – oddaje, prosząc o Boga miłosierdzie. Czyni to z ufnością i natychmiast dziękuje za to, że Bóg jej prośbę przyjął.

Przeczytaj też konferencję na ten temat…>>