29 grudnia – Sensem naszego życia jest zjednoczenie z Bogiem w miłości

Sensem naszego życia jest miłość, zjednoczenie z miłością, zjednoczenie z Bogiem. I w każdym okresie liturgicznym mamy do tego dążyć. Wszystko co dzieje się w Kościele, co Kościół przeżywa właśnie nas do tego prowadzi. Wydarzenia Bożego Narodzenia są szczególne. I one szczególnie usposabiają serca do tego, by otwierać się na Boga i by Go przyjmować. Ludzkie serce bowiem łatwiej otwiera się na Maleńkie Dziecię, bezbronne, które złożone w żłóbku czeka na każda duszę.

Zatem korzystajmy z tego czasu, który jest przecież czasem łaski, wielkiej łaski. Możemy ciągle brać udział w Narodzinach Boga i przyjmować Go z rąk Maryi. Możemy stale Życie Boże przyjmować. Pielęgnujmy je w sobie. Ciągle do niego powracajmy. Starajmy się dany nam czas jak najpełniej wykorzystać, by nie stracić niczego. Zawsze, w każdym momencie życia Kościoła, w każdym momencie roku liturgicznego, starajmy się żyć pełnią, by nasze serca jak najpełniej zjednoczone z Kościołem mogły w pełni przyjmować Dar Bożego Życia – teraz w postaci Dzieciątka Jezus, w innych okresach w inny sposób.

Bądźmy złączeni ze sobą nawzajem. A będąc złączeni ze sobą nawzajem, tworząc wspólnotę, bądźmy złączeni z Kościołem. I cieszmy się, że otrzymujemy tak wiele poprzez dar Kościoła. Dziękujmy Bogu za Kościół i módlmy się w jego intencjach. Zbyt mało pamiętamy o Kościele jako darze i błogosławieństwie Boga, które jest nad nami. Korzystamy tak wiele. Postarajmy się z siebie dawać więcej.

Niech błogosławi nas Bóg przez wstawiennictwo Matki Najświętszej – W imię Ojca i Ducha Świętego.

Dziękczynienie po Komunii św.

Boże Dzieciątko! Radością wypełniasz serca wszystkich, do których przyszedłeś. Serca nasze pragną Ciebie uwielbiać, pragną wysławiać Twoją miłość. Pragną głosić wszystkim ludom, że Bóg przyszedł na ziemię. Serca są pełne Ciebie. Serca nasze wzruszone i drżące patrzą jak Maleńkie Dziecię – Bóg wszechmocny, Król został złożony w nich, nie rozumiejąc tej tajemnicy, przeczuwają jej wielkość. Czują, iż to, co dokonało się Wigilijnej Nocy jest największym wydarzeniem w dziejach ziemi i ludzkości. Dlatego otwierają się jeszcze bardziej na Twoją obecność, na rzeczywistość, która choć inna od codzienności, to jednak jest bardziej realną i prawdziwą. Serca nasze pragną Ciebie nieustannie przyjmować. Pragną nieustannie Ciebie Jezu – Dzieciątko brać w objęcia. Pragną przypatrywać się Tobie z czułością i przytulać z wielką miłością. Pragną rozmyślać nad miłością, która kazała Ci przyjść, porzucając to, co w Niebie, godząc się na niewygody ziemskie.

Panie Jezu! Serca nasze są pełne miłości, pełne czułości, pełne pragnienia, byś nieustannie był w nich. Serca nasze pragną ciągle patrzeć na Ciebie, pragną mieć Ciebie przed oczyma nieustannie. Pragną pamiętać o Tobie w każdym momencie dnia, pragną nieustannie Ciebie wielbić i wszystko czynić ze względu na miłość do Ciebie. Jakże serca nasze pragną żyć Tobą, choć są słabe, choć nie mają sił do tego, choć ten świat wydaje się je pokonywać. Jednak Twoja obecność dodaje sił, Twoje przyjście do serc umacnia je, wlewa nadzieję, czyni pokój, daje wzrost miłości. Bądź uwielbiony Jezu w naszych sercach spragnionych Ciebie, spragnionych miłości.

Przychodzisz do nas, Jezu, z cudowną Nowiną o pokoju, o miłości, o zbawieniu. Przychodzisz i zapewniasz ludzkie serca, iż jesteś w nich. Pragniesz, abyśmy wszyscy szli Twoimi śladami, abyśmy dawali świadectwo o Tobie. Abyśmy stawali się apostołami Twojej miłości. Ty wiesz, że oprócz pragnień nie posiadamy nic, jedynie same słabości. Potrzebujemy Ciebie, abyś to Ty był mocą naszą i naszą miłością, i naszym pokojem, naszą cierpliwością, wytrwałością, wiarą, ufnością, nadzieją. Więc prosimy, abyś tego wszystkiego nam udzielał, abyś stawał się w nas, abyś przemieniał, abyś to Ty realizował swoje zamiary w nas. Udziel nam swego błogosławieństwa, by serca nasze były umocnione, by były pełne ufności, pełne wiary i nadziei, by wytrwale kroczyły za Tobą.