Jezus był u Łazarza i jego sióstr; Marty i Marii

W tej konferencji powiemy o kilku wskazówkach na czas przeżywanych dni Wielkiego Tygodnia. Otóż w niedzielę palmową rozpoczął się czas niezmiernie trudny dla Jezusa. To prawda, ludność wiwatowała na Jego cześć a i my trzymaliśmy w tym dniu palmy w rękach śpiewając „Chrystus wodzem, Chrystus Królem”, jednak Serce Jezusa nie było przepełnione radością. W Jego Sercu był smutek. I ten smutek pozostanie już do Wielkiego Piątku. Jezus ze smutkiem patrzył na tych, którzy Go witają, którzy wznoszą okrzyki, którzy machają do Niego liśćmi palmowymi. Wiedział dokładnie o każdym z tych, co będą czynić w Wielki Czwartek, co będą czynić w Wielki Piątek. Dokładnie wiedział jak się zachowają, jakie będą ich serca, jakie emocje i uczucia będą przechodzić przez te serca. I smutek ogarniał Jezusa coraz większy. I nasze serca jakże często są radosne, wielbią Boga, potem czynią coś zupełnie odwrotnego. Jak niestałe są serca ludzkie, jak są słabe, jak bardzo szybko ulegają złu.

Jezus pragnie zaprosić nas do wspólnego przeżywania tych dni. Pragnie przeżywać ten czas razem z nami, tutaj. Chce, byśmy doświadczali wraz z Nim czasu oczekiwania, czasu Męki, czasu konania. Chce byśmy byli wszyscy razem i wspólnie zagłębiali się w Jego Serce, w wielką niepojętą boleść jaką przeżywał, jaką przeżywać będzie.

W dzisiejszej Ewangelii (J 12,1-11) opisane jest wydarzenie ważne. Powiemy na ten temat również parę słów, abyśmy i dzisiaj uczestniczyli w tym wydarzeniu. Jezus był u Łazarza i jego sióstr; Marty i Marii. Lubił przebywać w ich domu, w nim odpoczywał, spotykał się tu z pokojem, z miłością. Tutaj nabierał sił do dalszej wędrówki, koił swoje Serce, wiedział, iż tu ma swoich przyjaciół, niemalże rodzinę; tych, którzy Go kochają, mają otwarte serca, starają się Go rozumieć jak najlepiej. I dzisiaj również Jezus przebywa pośród swoich przyjaciół, swoich bliskich, tych, których kocha. Mimo to Jego Serce jest smutne i bardzo samotne. Nie wszyscy dostrzegają Jego smutek, nie wszyscy rozumieją co się dzieje w środku, w Sercu Jezusa. Rozmawiają, pytają o różne rzeczy, czasem żartują, żyją trochę obok Jezusa swoim życiem, nie rozumieją tych dni, które właśnie się stają. Tylko Jezus dobrze wie jak szybkimi krokami zbliża się wypełnienie Misji. Jezus w swoim Sercu już przeżywa smutek, przygnębienie, cierpienie. Już doświadcza samotności, mimo, że jest pośród przyjaciół.

Pomyślmy, czym my dzisiaj zajmowaliśmy swoje serca? Czy od rana towarzyszyliśmy Jezusowi w Jego smutku, w Jego przygotowaniach do wydarzeń Wielkiego Tygodnia? Czym zajęte były nasze myśli? Jak często odwracaliśmy się od Niego zajęci własnymi sprawami? Ile razy w ciągu jednej godziny zdarzyło się nam zapomnieć o Nim? A przecież Jezus już cierpi. Przecież to najważniejszy Tydzień w Jego ziemskim życiu. I najważniejszy Tydzień w naszym życiu. Dlaczego więc wciąż zajęci jesteśmy czymś innym? Miłość powinna nam podpowiedzieć, iż od chwili przebudzenia do zaśnięcia, powinniśmy starać się być przy Jezusie. Powinniśmy być, kochać. Nie możemy uczynić nic więcej, ale przecież miłowanie, to jest najwięcej, co dusza może dać i co może zrobić.

Spróbujmy wejść w opisaną w Ewangelii św. Jana (J 12,1-11) scenę: Betania; duże pomieszczenie; sporo osób; na stole owoce, potrawy. Przyjaciele Jezusa, nieco rozgadani; tym razem Jezus więcej milczy niż zwykle; i patrzy wzrokiem smutnym po wszystkich. Nie zauważają tej zmiany w Jezusie, zajęci są sobą, tak jak i my dzisiaj zajęci byliśmy sobą. Oni nie przeczuwają czym jest ten Tydzień, ale przecież my już wiemy. Dlaczego zapomnieliśmy? Spójrzmy na Jezusa, jak bardzo jest samotny, opuszczony; Jego opuszczenie już się zaczęło. Jego samotność staje się coraz bardziej dotkliwa. Tylko Maria, tylko ona pragnie wyrazić swoją miłość do Jezusa. Przygotowała szlachetny i drogocenny olejek nardowy, coś bardzo cennego dla Tego, którego pokochała całym sercem, który stał się miłością jej życia. W ten sposób, poprzez natarcie stóp Jezusa tym olejkiem, wyraziła siebie, swoją miłość i oddanie. Ona w ten sposób całą siebie oddała Jezusowi, całą swoją miłość wylała u Jego stóp, na Jego nogi. I swoje poddanie wobec Niego, wręcz niewolnicze, podkreśliła wycierając Jego stopy swoimi włosami. Tylko Maria w tym momencie była z Jezusem, choć i ona nie przeczuwała wszystkiego. Również i my w swej ogromnej małości, bo mimo, że wiemy czym jest ten Tydzień, jednak nie rozumiemy wszystkiego, możemy, tak jak Maria dzisiaj, wylać całą swoją miłość u stóp Jezusa i być przy Nim. Starać się, by Jego poczucie osamotnienia nie było aż tak wielkie i tak bolesne, poprzez naszą miłość.

Zauważmy! Ten Tydzień poświęcamy jeszcze na porządki, na przygotowania, tak dużo czasu poświęcamy na zewnętrzną formę przygotowań do Świąt. A Jezus jest samotny! Czego innego potrzeba. Czy nie rozumiemy? To, czy nasze mieszkanie będzie wysprzątane „na błysk”, czy będzie tylko ogólnie uporządkowane, nie jest tak istotne. Ważne jest, gdzie będzie nasze serce i na ile będziemy towarzyszyć Jezusowi. Bo, na ile będziemy blisko Jezusa, na tyle będziemy mogli poznawać Jego miłość. Poprzez te dni Męki będziemy mogli poznawać Jego miłość, zbliżać się do Jego miłości. Poznawać miłość, to zaczynać więcej rozumieć. To znaczy, zanurzać się w Bogu; doświadczając Jego miłości, zaczynać kochać, zagłębiać się w tajemnicy Krzyża i rozmiłować się w Krzyżu; to rozumieć istotę zbawienia; to wchodzić w świat, który jest prawdą, jedną rzeczywistością; to już żyć w świecie Boga, w świecie duchowym. To otwierać oczy na cudowną tajemnicę Bożego istnienia, Bożego bytu, Bożej miłości. To zjednoczyć się z Bogiem, jak nigdy dotąd i doświadczyć miłości, która złączy nasze serca z Nim tak bardzo, że niczego nie będziemy już pragnąć, tylko Nieba. Co nam dadzą nasze wymyte okna, wyprane firany, różne ozdoby postawione we wszystkich miejscach naszego mieszkania, wysprzątane szafki? Co nam dadzą? W proch się zamienią. Ale serca nasze, albo będą żyć Świętym Nieba, albo ogniem piekła.

Już teraz możemy żyć życiem Boga. Już teraz nad nami rozpościera się cudowne Boże światło, które pragnie wejść do każdego serca, aby rozjaśnić je. Już teraz Bóg pragnie dać nam najcudowniejszy dar miłości, a my zajmujemy się swoimi sprawami, odwracamy się od Jezusa, bo przygotowujemy się do Świąt. Zostawmy wszystko, a sercami przylgnijmy do Jezusa. Niech serca nasze będą dla Niego miłym miejscem przebywania, miejscem pełnym miłości. Tak jak Domek w Nazarecie, tak jak każde miejsce, w którym przebywała Maryja i czekała na Jezusa. Chociaż Jezus przez ostatnie swoje trzy lata nie miał tak naprawdę stałego miejsca, domu, to w Jej matczynych ramionach znajdował dom, w Jej ramionach znajdował miłość, ukojenie i był najszczęśliwszy. I my otwórzmy swoje serca dla Jezusa. On teraz szczególnie potrzebuje serc pełnych miłości. Niech i w nas ma to miejsce, gdzie nie będzie samotny, gdzie nie będzie opuszczony, gdzie będzie ktoś, kto czeka na Niego, patrzy, wypatruje, kto myśli o Nim, kto Mu towarzyszy, kto razem z Nim czeka na wydarzenia Wielkiego Czwartku i Wielkiego Piątku.

Podczas Mszy św., niczym Maria, wylejmy całą swoją miłość przed Jezusem, dajmy swoje serca i prośmy Boga, by uzdolnił je do ciągłego towarzyszenia Jezusowi, by uwrażliwił na każde Jego pragnienie, każde Jego słowo, które w jakiś sposób będzie w nas. Niech sprawi, że będziemy szczególnie teraz wyczuleni na wszystko, co Jezusowe. Byśmy odpowiadając miłością na wszystko czego On pragnie, na każdą Jego potrzebę, każdy Jego smutek, mogli wspierać Go. Byśmy w tych dniach, nawet przez sekundę, nie odwrócili od Niego wzroku. Jakże Jezus potrzebuje teraz miłości naszej. Kochajmy Go. Niczego innego nie potrzeba w tych dniach.

Modlitwa

Jezu mój! Jezu, moja miłości! Pragniemy w tym czasie być razem z Tobą. Pragniemy nasze serca otwierać na Twój smutek, na Twoje opuszczenie, na Twoją samotność, na Twoje cierpienie. Pragniemy Jezu być z Tobą, przy Tobie, w każdym miejscu. Serca tych dusz są maleńkie, jednak miłość szczera, pragnienia szczere, gdy serca choć maleńkie, dając siebie, dając wszystko, dają najwięcej i przyczyniają się do pocieszania Twojego Serca. A więc dajemy dzisiaj całych siebie, całą miłość, wszystko. I pragniemy po prostu być przy Tobie, wpatrywać się w Ciebie, bowiem porusza nas Twój smutek, porusza nas Twoje przygnębienie, Jezu. Bardzo dotyka naszych serc Twoje cierpienie. I chcielibyśmy chociaż troszeczkę ulżyć Twemu Sercu, pocieszyć je. Otwieramy więc nasze serca i z całej siły wyrażamy swoją miłość, swoje pragnienie przylgnięcia do Ciebie, swoje pragnienie pomagania Tobie, swoje pragnienie uczestniczenia w Twoim życiu. Nie chcemy, abyś czuł się samotny, opuszczony, niezrozumiany. Dusze maleńkie otaczają Ciebie i wylewają u Twoich stóp swoją miłość. Niech unosi się woń tej miłości i niech sprawia Tobie choć odrobinę przyjemności. Niech choć odrobinę ulży w Twoim smutku, niech pocieszy Ciebie i zapewni o naszych uczuciach.

Jezu mój! Dzisiaj to miejsce uczyniłeś swoją Betanią i przyjmujesz miłość tych maleńkich serc. Siedzisz pośród nas i już przeżywasz swoją Mękę. Tulimy się do Ciebie, Jezu. Jakże możemy Cię pocieszyć, co jeszcze uczynić? Panie mój, bądź uwielbiony w tym wszystkim czego jesteśmy uczestnikami. Bądź uwielbiony, który przychodzisz do nas i cały dajesz się duszom. Bądź uwielbiony, który otwierasz bramy swojego Królestwa i zapraszasz nas, byśmy już tu, na ziemi mogli żyć innym życiem, w Twoim świecie. Uwielbiam Ciebie, Jezu, bowiem objawiasz duszom maleńkim samego siebie, swoją miłość i dajesz, nieustannie dajesz, a Twoje dary są największym bogactwem dla tych dusz, dla Kościoła. Uwielbiam Ciebie w rzeczywistości, która nas otacza, w Twojej obecności, tutaj, w tym wszystkim, czego nie da się wyrazić słowami, czego jeszcze te maleńkie serca nie rozumieją, ale ja już widzę, już doświadczam i rozumiem. Uwielbiam Ciebie w pięknie Twojej miłości, w jej potędze. Uwielbiam Ciebie za wszystkie dusze maleńkie, bowiem ja już sercem moim mogę Ci dziękować za ten cudowny dar miłości, bo go widzę i rozumiem, doceniam i znam jego wartość. Niech będzie uwielbiona Twoja miłość, Boże.

Dziękuję Ci, Jezu, że otwierasz przed tymi duszami swoje Serce, kolejne Jego komnaty i tajemnice objawiasz. Dziękuję, że pokazujesz wszystkie skarby swego Serca, które przygotowałeś dla nich. Dziękuję Ci za to wszystko, co przerasta ludzie wyobrażenia, przewyższa ludzkie umysły, czego nie da się wyrazić słowami, a czym pragniesz obdarzać tę wspólnotę i te dusze. Twój dar jest na miarę Boga, jest Boski, a więc do niczego nie można go przyrównać, bo wszystko do czego człowiek próbuje przyrównać jest marnością, jest małe. Niech nasze serca uwielbiają Ciebie. Dodawaj sił, aby te serca mogły stale być przy Tobie. Dodawaj sił, by wpatrywały się w Ciebie nieustannie, pomagaj im, by już nie zajmowały się niczym innym, ale zajęły się tylko Tobą, nawet wtedy, kiedy wykonują zwykłe czynności, obowiązki; nawet wtedy pomóż im, aby były przy Tobie. Udziel im, proszę, na ten czas swego błogosławieństwa.

Refleksja

Nie potrzeba niczego, tylko miłości, by prawdziwie zjednoczyć się z Jezusem i podczas Triduum Paschalnego przeżyć bardzo głęboko Jego Mękę, Jego Śmierć, a potem doświadczyć w swoim sercu Jego Zmartwychwstania. Spróbujmy oderwać się od dotychczasowych stereotypów przygotowań do Świąt. Abyśmy nie byli przywiązani do tego, co do tej pory było naszym wyobrażeniem o przygotowaniach. Otwórzmy swoje serca na obecność Jezusa, który udziela nam łaski i czyni sobie tutaj swoje miejsce. On tutaj pragnie przeżywać przygotowania, pragnie przeżywać Wielki Czwartek, Wielki Piątek, Wielką Sobotę. On chce tutaj Zmartwychwstać. Uczyni to duchowo, ale pragnie nas w tej rzeczywistości duchowej zanurzyć, abyśmy mogli sercem, jak nigdy dotąd, przeżyć ten najwspanialszy czas dla Kościoła. Spróbujmy oderwać się od tego, co było naszym dotychczasowym doświadczeniem. Spróbujmy oderwać się od dotychczasowego myślenia o Świętach, a otwórzmy serce na obecność Jezusa, który zaprasza każdego dnia, by wspólnie przeżywać ten czas, by poznać przeżycia Jezusa, Jego ból, Jego cierpienie, w ten sposób lepiej zrozumieć Jego miłość.