Dzień Powszedni

W czasie Ostatniej Wieczerzy Jezus, podniósłszy oczy ku niebu, modlił się tymi słowami: «Ojcze Święty, zachowaj ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, aby tak jak My stanowili jedno. Dopóki z nimi byłem, zachowywałem ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, i ustrzegłem ich, a nikt z nich nie zginął z wyjątkiem syna zatracenia, aby się wypełniło Pismo. Ale teraz idę do Ciebie i tak mówię, będąc jeszcze na świecie, aby moją radość mieli w sobie w całej pełni. Ja im przekazałem Twoje słowo, a świat ich znienawidził za to, że nie są ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata. Nie proszę, abyś ich zabrał ze świata, ale byś ich ustrzegł od złego. Oni nie są ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata. Uświęć ich w prawdzie. Słowo Twoje jest prawdą. Jak Ty Mnie posłałeś na świat, tak i Ja ich na świat posłałem. A za nich Ja poświęcam w ofierze samego siebie, aby i oni byli uświęceni w prawdzie». (J 17, 11b-19)

Komentarz: Czy zauważyliśmy, że i dzisiaj Jezus wstawia się za nami? Jak ważni jesteśmy dla Niego, skoro Jezus wstawia się u Ojca za nami! A gdy mówi Ojcu o nas, nie czyni jakiejś szczególnej różnicy między Sobą a nami. To jest niezwykłe, że On, który jest przecież Synem Boga, traktuje nas – ludzi tak bardzo poważnie. W swojej modlitwie Jezus stawia nas bardzo wysoko i prosi, aby Bóg nas zachował, aby uświęcił nas w prawdzie.

Jezus w tej modlitwie pokazuje zarówno swoją relację do Ojca, jak i naszą relację do Niego i niejako przyrównuje jedną do drugiej. Czy nie jest to wspaniałe? Jesteśmy porównywani do Bożego Syna. Jesteśmy stawiani niejako na równi z Nim. On traktuje nas z miłością, tak jak z miłością Ojciec traktuje Jego. Nie poniża, nie stawia niżej, nie lekceważy, ale wywyższa. Mówi z wielką miłością i szacunkiem. Cudowne jest również to, że Jezus niejako zaprasza nas do Jego modlitwy do Boga Ojca. Stajemy się obecni w rzeczywistości, w której przebywa Jezus. Jesteśmy zaproszeni w głąb relacji między Synem a Ojcem. Jakie to wywyższenie, wyróżnienie! Jakże często zbyt obojętnie przechodzimy obok tego fragmentu i podobnych! Jakże często człowiek nie zauważa wyróżnienia, jakie Jezus czyni wobec niego, jakie czyni Bóg! Jakże często człowiek zamknięty na Boga nie jest w stanie doświadczyć niezwykłej miłości, która go wywyższa!

Wiele fragmentów, które są znane człowiekowi po prostu człowiek mija jak powietrze. A w tych fragmentach każde słowo, każde zdanie powinno napełniać duszę zachwytem, uwielbieniem Boga. Spróbujmy dzisiaj wieczorem powrócić do tego fragmentu Ewangelii. Spróbujmy czytać bardzo wolno słowo po słowie. Zatrzymujmy się nad każdym zdaniem i w każde zdanie zanurzajmy się sercem. W każdym zdaniu poczujmy obecność Jezusa, który z miłością traktuje nas i wstawia się za nami. Starajmy się podczas czytania tej Ewangelii oczami duszy zobaczyć Jezusa i Jego Ojca. Zobaczmy też samych siebie. JESTEŚMY RAZEM, RAZEM Z NIM; nie gdzieś na uboczu, nie gdzieś daleko, ale JESTEŚMY RAZEM.

Również w wielu innych fragmentach Ewangelii możemy zobaczyć bliskość, z jaką Jezus traktuje każdego człowieka. Możemy zobaczyć przygarnięcie do Jego Serca, wywyższenie, wyróżnienie, zaproszenie do relacji naszej duszy jako dziecka do Boga Ojca. Poprzez swoją Mękę Jezus stawia nas jeszcze wyżej, bowiem stawia nas na swoim miejscu w relacji do Boga Ojca. Stajemy się niczym pierworodny Syn. A to już jest niepojęte wyróżnienie.

Gdybyśmy tak zastanowili się, Kim jest Jezus? Właśnie na Jego miejscu jesteśmy stawiani. Wielkie i pełne tajemnicy to sprawy, niepojęte dla ludzkiego serca. Tylko słabość ludzkiego serca tłumaczy fakt, iż człowiek nie zachwyca się, nie zadziwia się tak jak powinien. Słucha słów Ewangelii i przelatują one bez echa. Człowiek uczestniczy we Mszy św., ale tak jakoby był nieobecny. A dzisiaj Jezus ukazuje nam tę Ewangelię, ponieważ chce byśmy dobrze przygotowali się do Wieczernika Ogólnopolskiego, byśmy doświadczyli, uświadomili sobie, jak ważnymi jesteśmy dla Niego, byśmy mieli świadomość, kim jesteśmy dla Boga Ojca.

Jezus teraz modli się za nas. Teraz prosi swego Ojca za nami, by nasze serca otwarte na miłość zostały w tej miłości uświęcone, by zbliżały się do Boga, poznając Prawdę. Poznając Prawdę, by uświęcały się tym bardziej żyjąc już samym Bogiem.

Już wczoraj mówiliśmy, iż aspektów życia z Bogiem jest bardzo dużo. Na życie z Bogiem można nieustannie patrzeć z różnych stron i za każdym razem człowiek widzi coś nowego, bo to Bóg stanowi takie nieskończone bogactwo, bo to w Nim to bogactwo jest i tym bogactwem On obdarza. Dzisiaj uświadamia nam, jak bardzo jesteśmy ważni do tego stopnia, że Jezus traktując nas na równi, wstawia się u Ojca za nami.

Spójrzmy jeszcze na fragment z pierwszego czytania. Tam też są ważne słowa dla nas. Św. Paweł przygotowuje swoich bliskich. Tych, których kochał, tych, którym opowiadał o Jezusie, tych, których traktował jako swoich przyjaciół przygotowuje na to, iż więcej się już nie zobaczą. Przygotowuje ich na własną śmierć. I mówi im bardzo ważne słowa: Czuwajcie! Bowiem pośród was będą i ci, którzy głosić będą fałszywą naukę. Pośród was będą i wilki. Gdy patrzymy na pierwsze gminy chrześcijańskie, gdy słuchamy o życiu pierwszych chrześcijan, podziwiamy ich wiarę, ich męstwo w wyznawaniu jej, podziwiamy ich otwartość na Ducha Świętego. A jednak i oni nie byli wolni od skrzywionego spojrzenia na wiarę, nie byli wolni od grzechu. Dlatego przestrzegali i swoich świętych – jak nazywali wyznawców Jezusa Apostołowie, pierwsi chrześcijanie.

Dzisiaj i nas przestrzega św. Paweł. Z jednej strony – mamy uświadamiać sobie niezwykłe traktowanie nas przez Boga, niezwykłe umiłowanie, wyróżnienie i wywyższenie; mamy zachwycić się modlitwą Jezusa, w której my uczestniczymy, w której wnętrzu się znajdujemy. Ale z drugiej strony – MAMY MIEĆ PEŁNĄ ŚWIADOMOŚĆ, iż pośród nas też mogą pojawić się wilki, bo nie jesteśmy wolni od grzechu. A więc MAMY CZUWAĆ, NIEUSTANNIE BYĆ CZUJNYMI, bowiem w chwili, w której najmniej możemy się tego spodziewać szatan wykorzysta ludzką słabość i to, czego byliśmy tak bardzo pewni okaże się, iż przestaje istnieć, a nasze serca odchodzą, zanurzają się w innej rzeczywistości niż ta, o której mówi Jezus.

Przygotowując się do Wieczernika z jednej strony – MAMY ROZRADOWAĆ SIĘ MIŁOŚCIĄ, jaką jesteśmy obdarzani, światem, do którego jesteśmy zapraszani i w którym żyjemy. Z drugiej strony – MAMY NIEUSTANNIE BYĆ CZUJNYMI, ponieważ nasze słabości są mocniejsze od naszego pragnienia dobra i piękna, naszego pragnienia miłości. Właśnie w takich chwilach, gdy dusze przygotowują się do ważnego wydarzenia, gdy przygotowują się do spotkania z Bogiem, właśnie wtedy szatan potrafi wykorzystać ludzką słabość i uczynić wiele zamieszania. Nasze oczy MAJĄ BYĆ SKIEROWANE NIEUSTANNIE NA BOŻE SERCE. Nasze uszy MAJA NIEUSTANNIE NASŁUCHIWAĆ BOŻEJ WOLI. Nasze dusze MAJĄ NIEUSTANNIE DĄŻYĆ DO BOGA. A w każdej chwili, od rana do wieczora, MAMY STARAĆ SIĘ TRWAĆ W NIEUSTANNYM AKCIE MIŁOŚCI, bo on daje nam możliwość jednoczenia się z Jezusem; bo ten akt zanurza nas w rzeczywistości miłości; bo poprzez ten akt nasze serce, nasze oczy, nasz umysł powracają do Boga, wyznając miłość, otwierając się na nią. Trwanie w akcie miłości ze wszystkich sił, całą mocą swego serca, z radosną świadomością, iż do miłości zaprasza nas sam Bóg i w tej miłości sam Bóg nas zanurza, iż On nas powołał i prowadzi do niezwykłej relacji, wielkiej bliskości z Bogiem – to jest przygotowaniem serca do Wieczernika Ogólnopolskiego. To nasze zadanie, trwać w Jego miłości, łączyć się z Jego Sercem, przyjmować Jego życie płynące z wnętrza Jego Serca; jednoczyć się tak, aby całkowicie w tym Sercu zniknąć, a w ten sposób, by życie Boże płynęło z naszych serc do wszystkich członków Kościoła.

Zauważmy, że nieustannie mówimy o tym samym – o powołaniu dusz najmniejszych, o tym, do czego mamy dążyć. A za każdym razem Bóg pokazuje nieco inne środki, a raczej bogactwo tych środków; bogactwo, którym nas obdarza, byśmy mogli realizować złożone w nas powołanie. Cały czas chodzi o zjednoczenie w miłości, życie miłością, stawanie się miłością w sercu Kościoła, bo MIŁOŚĆ: jako jedyna siła DAJE ŻYCIE, ODRADZA; jako jedyna siła BUDUJE TRWALE; jako jedyna DAJE PRAWDZIWY ROZWÓJ; jako jedyna UŚWIĘCA; jako jedyna JEDNOCZY Z BOGIEM.

Złóżmy więc, nasze serca na Ołtarzu prosząc o zjednoczenie z Miłością, o świadomość, jak bardzo Bóg nas wyróżnia i obdarowuje; prosząc o właściwą odpowiedź serca na to wielkie obdarowanie.