1. „Kto spełnia wymagania prawdy, zbliża się do światła…” (J 3, 16-21)
2. „Dajemy temu świadectwo my właśnie oraz Duch Święty…”  (Dz 5,27-33)
3. Maryja stała się cząstką naszego życia
4. „Duch Pański porwał Filipa” (Dz 8, 26-40)
5. „Życie moje oddaję za owce” (J 10,11-16)
6. „Trwajcie we Mnie, a Ja w was trwać będę” (J 15,1-8)
7. „Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem” (J 15,9-17)
8. „Pożyteczne jest dla was moje odejście” (J 16,5-11)
9. „Jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” – Wniebowstąpienia Pańskie
10. Zesłanie Ducha Świętego
11. „Kto spełnia wymagania prawdy, zbliża się do światła…” (J 3,16-21)
12. Szukacie Mnie dlatego, żeście jedli chleb do sytości (J 6,22-29)
13. Kto we Mnie wierzy, nigdy pragnąć nie będzie (J 6,30-35)
14. Niedziela Dobrego Pasterza
15. Konferencja ascetyczna: To że Bóg nas wybrał, nie jest przypadkiem
16. Ja jestem dobrym Pasterzem i znam owce moje, a moje Mnie znają (J 10,1-18)
17. „…Kto nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne”
18. Podsumowanie pielgrzymki do Medjugorje
19. Niech nasze serca zapragną Miłości
20. „Aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie…” (J 17,20-26)
21. Uroczystość Zesłania Ducha Świętego
22. Głosili Ewangelię i pozyskali wielu uczniów (Dz 14,19-28; J 14,27-31a
23. Ja jestem krzewem winnym, wy – latoroślami (J 15,1-8)
24. Wytrwajcie w miłości mojej! (J 15,9-11)
25. Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich (J 15,12-17)
26. Uroczystość NMP Wspomożenie Wiernych
27. Święto Nawiedzenia NMP (Łk 1,39-56)
28. „Teraz poznali, że wszystko, cokolwiek Mi dałeś, pochodzi od Ciebie”. (J 17,1-11a)
29. Ojcze Święty, zachowaj ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś (J 17,11b-19)
30. Uroczystość Trójcy Przenajświętszej
31. W OCZEKIWANIU NA DUCHA PARAKLETA

„Kto spełnia wymagania prawdy, zbliża się do światła…” (J 3, 16-21)

Jezus zwyciężył! Jezus jest Zbawicielem świata! Ta radosna wieść powinna rozradowywać nasze serca nieustannie i napełniać je nie tylko radością, ale także pokojem i światłem. Bowiem to zwycięstwo pokonało grzech, śmierć, a więc pokonało zło i my, którzy przyjmujemy tę radosną wieść o zwycięstwie powinniśmy pozwolić na to, aby serca nasze zajaśniały nowym blaskiem, nowym światłem, aby w nasze serca wstąpiło nowe życie.

W dzisiejszej Ewangelii (J 3, 16-21) mowa jest o świetle, o prawdzie i o duszy, która albo przyjmuje prawdę, światło, zwycięstwo – żyjąc nimi, albo ich nie przyjmuje, bowiem żyje ciemnością, grzechem. Współczesny świat nie przyjmuje zwycięstwa Boga. Współczesny świat jakże często wybiera ciemność, bowiem w ciemności ukryć można wszystko. Ciemne są uczynki świata, zatem świat woli ukryć się w ciemności. Dlatego tak żywe, mocne i agresywne są reakcje tych, których uczynki są ciemne i którzy dlatego wolą ukrywać się w ciemności. Nawet czyny swoje potrafią nazywać inaczej, aby zakamuflować zło, które jest zawarte w ich czynach. Tak bardzo boją się światła, tak bardzo boją się światłości. Ciemność w konfrontacji z jasnością, ze światłem musi ustąpić, jeśli to prawdziwe światło. Jeśli jest to prawdziwa światłość, wtedy ciemność ustępuje. Tak jest również z czynami. Jeśli nasze uczynki, nasze słowa, nasze postawy będą w jasności, będą wprowadzać tę jasność, światło, a kłamstwo i zło nie ostoi się, gdyż będzie w tej jasności obnażone, będzie wyraźne, będzie stanowić kontrast do prawdy, którą my będziemy reprezentować. Bardzo ważnym jest, aby człowiek bardzo jasno deklarował się za czym stoi; ważne jest, aby jego postawa była czytelną i klarowną. Ważne jest, aby zawsze odważnie stawać po stronie prawdy, po stronie światła, po stronie zwycięstwa, miłości.

Wszelkie szarości powodują, iż przyzwalamy na niejasności, przyzwalamy na nieprawdę, przyzwalamy na fałsz, przyzwalamy, by podchodziło do nas zło. Wszelka szarość, a więc nie czysta biel, ale pewien kompromis sprawia, iż pozwalamy na to, by duszę naszą dotykało zło. To dotknięcie sprawia, iż dusza nasza zostaje osłabiona w pewnym stopniu i za każdym razem, kolejny dotyk zła osłabia ją sprawiając, iż coraz trudniej jest nam iść za światłem. Bowiem w coraz większym stopniu należymy do ciemności i coraz bardziej mamy ochotę ukryć się, bo czujemy tę ciemną stronę swojej duszy. Coraz trudniej naszej duszy wybierać dobro, słyszeć to co dobre, a nawet jeśli słyszymy, to podążać za tym głosem. Bardzo ważnym jest czystość, świętość duszy, a więc zanurzenie w świetle i ciągła prośba o zanurzenie w Zdrojach Miłosiernych, o obmycie w nich, aby dusza obmyta miała siły podążać za światłem.

Często zadziwiają nas fragmenty z Pisma Świętego mówiące o działalności apostołów już po Zesłaniu Ducha Świętego, o niesamowitych wydarzeniach, w których brali udział: chociażby uwolnienie z więzienia, o czym mówi dzisiejsze pierwsze czytanie (Dz 5,17-26), chociażby uzdrowienia, niebywałe zdarzenia, nawet wskrzeszenia, w których apostołowie wydają się być głównymi aktorami, głównymi postaciami. Co takiego wydarzało się naprawdę, co zadziwiało tamtych ludzi, jak i zadziwia również nas współcześnie, budząc często wątpliwość, czy jest to możliwe teraz? Otóż, apostołowie przeszli oczyszczenie poprzez mękę i śmierć Jezusa, doświadczyli całkowitej przemiany swojej duszy, swego serca do głębi swego jestestwa. Cierpienie, którego doświadczyli oczyściło ich, wypaliło, a Duch Święty, który zstąpił na nich wypełnił ich dusze swoim światłem. To oczyszczenie, to wypalenie odrodziło, uczyniło nowymi apostołów do tego stopnia, iż można powiedzieć, że narodzili się na nowo i przyjęli chrzest w Duchu Świętym. Nowe życie, które w nich się zrodziło, ujawniło, wyszło dzięki temu wypaleniu, tak jak w piecu wypalone zostaje wszystko i pozostaje złoto. Tak potem w to czyste złoto, bez skazy, Bóg tchnął swojego Ducha, i w duszach ich zajaśniała na stałe jasność, światło Boga. Było w nich życie prawdziwie Boże, był w nich Duch Święty, który poprowadził całkowicie na nowo ich życie. Oni poddali się temu. Od tej pory ich myśli, ich czyny skierowane były ku temu Jedynemu Słońcu, ku Bogu i wszystko w tym Bożym świetle osądzali; wszystko co zrodziło się w ich umysłach, w ich sercach, niejako poddawali temu światłu, Bożemu światłu, aby zawsze mieć tę pewność, że to co chcą czynić, mówić należy do Boga, wywodzi się z Niego, jest dobrem, jest prawdą. Ich dusze do tego stopnia zostały przeniknięte i przepełnione światłem Boga, Jego Duchem, że stali się duchowymi, jak nigdy dotąd; tak bardzo, iż Duch Boży mógł kierować ich duszami, ich sercami w niebywały sposób. Byli świadkami wydarzeń, które teraz współcześnie wydają się wręcz niemożliwe, aby mogły mieć miejsce wśród nas.

Tak niebywałe zdarzenia, znaki, zjawiska mogą dokonywać się również teraz. I w Kościele dokonywały się w różnych wiekach, jednak największe nasilenie ich było na początku chrześcijaństwa. Później stawały się udziałem Świętych. Dlaczego? Dlatego, że ich dusze napełnione światłem, przemienione rozpoczęły nowe życie; życie bardziej z Ducha niż z ciała. A należąc bardziej do świata duchowego niż do tego materialnego, dusze ich uczestniczyły w życiu duchowym, a więc w życiu Boga, w życiu Aniołów, innych Świętych. I to co w świecie duchowym jest możliwe, naturalne, to również doświadczały dusze Świętych. To również może stawać się udziałem naszym. Jednak dusze nasze muszą należeć bardziej do świata duchowego, muszą być przemienione, prześwietlone Bożym światłem. Nie mogą stale powracać do ciemności. Nieustannie powinny być obmywane w Bożym Miłosierdziu.

Pamiętajmy, że najmniejszy kompromis w wybieraniu dobra i zła, sprawia, iż dusza nie może jaśnieć pełnią światła Bożego. Każdy, nawet bardzo drobny, w drobnej sprawie wybór niewłaściwy powoduje przyciemnienie w duszy, wprowadza szarość, a potem ciemność. Dusza zaś powinna – do czego jest powołana – należeć do światła i cała w tym świetle się zanurzać, aby mogła korzystać z tego, co Bóg dla niej przygotował, do czego ją stworzył od samego początku. Można by przyrównać duszę i wspomniane wyżej dotknięcia zła do przywiązywania różnymi sznurkami, łańcuchami, powrozami. Za każdym razem dusza po raz kolejny zostaje przywiązana do tego świata. Każdy niewłaściwy wybór powoduje kolejny powróz, kolejny łańcuch i dusza nie może, nie ma siły w końcu ulecieć do światła, unieść się do Słońca. A te powrozy, te łańcuchy stają się coraz krótsze, a więc przyciągają ją w drugą stronę. Bóg może te łańcuchy, te powrozy wszystkie zerwać i wtedy dusza swobodna leci do Boga, do światła. Jednak w tym locie do światła musi być bardzo czujna, ponieważ szatan stale zarzuca na nią swoje sieci, by po raz kolejny przywiązać ją powrozami, łańcuchami do siebie.

Jako dusze, które przechodzą już pewną formację, powinniśmy być bardzo czujni na drobne sprawy i na właściwy wybór w drobnych sprawach, ponieważ już mamy rozeznanie dobra i zła, i w tak czytelnych, dużych sprawach potrafimy dokonywać wyborów. Czas, byście głębiej wchodzili w swoją duszę i w relacjach z innymi ludźmi i ze sobą nawzajem dopatrywali się właściwego wyboru; byśmy zobaczyli w swoich wypowiadanych słowach, w swoich myślach, gestach, nawet w mimice twarzy te wybory. Ponieważ to one decydują o jasności, albo o szarości, albo wręcz o zaciemnieniu naszej duszy. To już nie wielkie, nie duże wybory, ale te drobne, a jednak istotne dla naszych dusz sprawią, że będziemy mogli cieszyć się prawdziwym Słońcem, jaśnieć w tym słonecznym blasku, nie mając już w sobie lęku, obawy do zbliżania się ku Bogu. I nie będziemy musieli wstydzić się, chociażby przed samymi sobą  swoich postaw, swoich słów, swoich myśli. Czas byśmy więcej rozważali w sercu co czynimy, co mówimy, a mniej mówili, mniej byli rozproszeni na zewnątrz. Czas, byśmy czynili to, co jest konieczne, to co jest dobre, byśmy swoimi czynami też wybierali światło. Czas, by nasza postawa wnosiła w środowisko  Boże światło, by w tym świetle każdy mógł się przyglądać i poprzez, niekiedy kontrast, mógł zobaczyć własne złe myśli, słowa, uczynki; by nasza postawa, przeniknięta Bożym światłem, rozjaśniając innym serca i dusze, przyczyniała się do ich refleksji i pomagała dokonywać wyborów innym. Ale my mamy tym światłem cały czas jaśnieć. To jest zadanie dla nas.

Dzisiaj połóżmy swoje serca przed Bogiem, prosząc, by udzielił nam swojego Ducha. Byśmy w sposób jasny, bardzo oczywisty widzieli we wszystkim co czynimy, co mówimy, byśmy zobaczyli gdzie leży prawda, dobro, miłość i byśmy mieli siłę wyboru dobra.

Modlitwa

O cudzie nad cudami! Jakże dusza ma wyrazić swoją wdzięczność wobec Twojej miłości, Boże? Dusza drży przed Tobą, gdy przychodzisz do niej, Ty wielki, Wszechmogący, niepojęty Bóg. A przychodzisz do duszy maleńkiej, tak maleńkiej, że właściwie trudno ją zauważyć. I Ty duszę wyróżniasz swoją obecnością. Dusza pokornie nie śmie podnieść oczu na Ciebie, nie potrafi wypowiedzieć słowa wobec Ciebie; nie ze strachu, ale z zachwytu, ze wzruszenia. Tylko łzy kapią. I tylko dźwięk tych łez może być wyrazem dziękczynienia dusz. W żaden sposób dusza nie jest w stanie podziękować, uwielbić, wywyższyć wobec Twojego piękna, nieskończoności Twojej, niepojętej miłości. Dusza nic nie potrafi, jest zbyt mała, a jednak pragnie Ciebie uwielbić, a jednak pragnie Tobie śpiewać, pragnie Ci dziękować, czując jednocześnie, że wszystko to i tak jest niczym wobec Ciebie. Bądź uwielbiony, Boże.

Kocham Ciebie, mój Jezu i pragnę nieustannie mówić Ci o mojej miłości, choć wiem, że ta miłość duszy jest tak maleńka, jest niczym wobec miłości jaką obdarzasz każdą duszę. Pragnę Ci dziękować za Twoją obecność tutaj. Pragnę Ciebie wielbić za hojność Twoją, hojność Twojego Serca. Pragnęłabym, aby wszystkie dusze przylgnęły do Ciebie na zawsze i już nigdy nie oderwały się od Ciebie. Proszę, aby Twoje światło przeniknęło te dusze. Proszę, abyś rozjaśnił je tak bardzo, że już zawsze będą widzieć w tym świetle bardzo wyraźnie i odróżniać dobro od zła. Proszę też, daj swojego Ducha, aby miały siły wybierać dobro, aby mogły stawać się Twoimi świadkami, aby mogły nieść Twoje światło do ludzi, aby mogły żyć w Twoim świecie, w świecie duchowym. I to, co wydaje się niemożliwe, aby stawało się ich życiem. Pragnęłabym, Boże, by ich serca nieustannie unosiły się do Ciebie, aby stale do Ciebie dążyły, stale Ciebie pragnęły. Proszę Ciebie również, abyś swoją łaskę, łaskę swojej obecności, rozlał na całą wspólnotę, nie tylko na dusze tutaj obecne. Abyś teraz, Jezu zawitał w sercach wszystkich. Abyś pocieszył tych, którzy się smucą; abyś pomógł tym, którzy cierpią. Abyś w sposób szczególny dotarł do serc, które żyją w rozpaczy. Proszę, abyś wniósł pokój w te serca. Proszę, aby Twoje błogosławieństwo dotarło do wszystkich, teraz, aby doznali Twojej obecności.

Refleksja

Weźmy sobie do serca dzisiejsze pouczenie mówiące o tym, iż  mamy zwracać uwagę w swoim życiu na to, jakich dokonujemy wyborów w drobnych sprawach. Starajmy się swoje serca nieustannie kierować ku światłości. Starajmy się, by nasze dusze żyły w świetle Boga. Wszelką skazę, wszelką szarość od razu wypłukujmy w Ranach Baranka. Niech Jego Krew, Jego Pot, Jego Łzy nieustannie oczyszczają nasze dusze. Tak bardzo dzisiaj świat potrzebuje światła. Tak bardzo pragnie, łaknie zwycięstwa miłości, tylko, że często dusze o tym nie wiedzą, nie rozumieją tęsknot, które płyną z ich głębi. My mamy stawać się światłością, my mamy to światło wnosić. Inni mają przyjmować od nas to światło. Dlatego musimy być czyści, aby żadna smuga, skaza nie zmniejszała światła, którym Bóg nas obdarza.

Niech Bóg i Jego Matka, Maryja błogosławią nas – W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen.