c) Nasze dziękczynienie

Rozradowałeś dzisiaj nasze serca, Boże nasz! Wypełniłeś je swoim życiem, dałeś swoją miłość. Pragniemy uwielbiać Ciebie i dziękować Tobie. Wyznajemy, że jesteś naszym Królem, wyznajemy, że jesteś naszym Panem, wyznajemy, że bardzo Ciebie kochamy. Chcemy Tobie służyć, chcemy żyć dla Ciebie. W naszych sercach jest wielka radość, ufność i wiara. Nasze serca wyśpiewują Tobie, Boże, wielką chwałę. Uwielbiamy Ciebie, Jezu!

Uczyniłeś dla nas to niezwykłe wyróżnienie. Przyszedłeś osobiście do nas, aby rozradować nas wieścią o Zmartwychwstaniu. Po Zmartwychwstaniu ukazałeś się Marii Magdalenie, ukazałeś się uczniom, ukazałeś się potem różnym osobom. I do nas przyszedłeś. Dziękujemy Ci, Jezu! Wielbimy Ciebie i śpiewamy Tobie z wielką radością!

Wielbimy Ciebie, Jezu, w tym, czego dokonałeś! Uwielbiamy Ciebie w Twojej Męce, w Twojej Śmierci i w Zmartwychwstaniu! Uwielbiamy Ciebie w odrodzeniu życia w każdym człowieku! Uwielbiamy Ciebie w przywróceniu nas Ojcu, jako Jego dzieci! Uwielbiamy Ciebie, Jezu, we wszystkim, co jest konsekwencją Zmartwychwstania! Uwielbiamy Ciebie w Twoim zaproszeniu nas na ucztę!

Ty czynisz duszę każdego z nas, Jezu, swoją oblubienicą. Uwielbiamy Ciebie w tym obdarowaniu naszych dusz wolnością! Uwielbiamy Ciebie, Jezu, w tym przybliżaniu naszych dusz do Twojego Serca, w jednoczeniu naszych dusz z Twoim Sercem. Uwielbiamy Ciebie, Jezu, we wszystkich wspaniałych zapowiedziach! Uwielbiamy Ciebie w Twoim zaproszeniu nas do wieczności, do szczęścia, do miłości! Uwielbiamy Ciebie, Jezu!

Dziękujemy Ci, Jezu, za wszystko! Nie potrafimy nawet wyrazić, Jezu, należycie naszej wdzięczności. Zdajemy sobie sprawę, że nie potrafimy Ci podziękować za dar życia wiecznego, za miłość, za wolność, jaką nam dałeś. W jakikolwiek sposób byśmy śpiewali, dziękowali, to i tak wszystko to jest za mało wobec tego, czego dokonałeś i co dokonujesz nieustannie, co czynisz.

W tej wdzięczności oddajemy Ci, Jezu, nasze serca, składamy je przed Tobą. Chociaż w ten sposób chcemy wyrazić to nasze podziękowanie. Tak cudowna jest Twoja miłość, tak wspaniałe są Twoje dary. Najwspanialszy – to Twoje Ofiarowanie się nam, Twoje przyjście do nas, Twoja obecność w Najświętszym Sakramencie. Więc i my chcemy dać Tobie dar najlepszy, największy, na jaki nas stać, a więc dajemy Ci nasze serca. Jakże pragniemy, Jezu, abyś je przyjął, abyś je złączył ze swoim Sercem!

Prosimy Ciebie, byś dał nam znak widzialny Twego przyjęcia naszych serc. Niech tym znakiem, Jezu, będzie Twoje błogosławieństwo. Chcemy je z wiarą przyjąć, z radością, a nasze serca niech wyśpiewują Tobie pieśń chwały.

Zakończenie

Pan Bóg tak pokierował, że właśnie w tym czasie – najważniejszym dla Kościoła, najważniejszym dla dusz – mogliśmy zakosztować namiastkę przyszłego życia. To rzeczywiście tylko namiastka, ale jakże ważne jest, że dokonało się to właśnie w tym czasie. Spłynęło na nas wielkie błogosławieństwo Boże, błogosławieństwo całego Triduum; błogosławieństwo, które właściwie nie ma sobie równych, ponieważ płynęło ono z Męki Jezusa, z Jego Ran, płynęło z miłości, która objawiła się w całej pełni. Takie błogosławieństwo otrzymaliśmy. Potrzebujemy tego błogosławieństwa – każdy z nas. Więc otwórzmy serca i radujmy się, że Bóg tego błogosławieństwa udzielił.

Przed nami czas, który spędzimy z rodziną. Zanieśmy to błogosławieństwo, tę miłość, tę radość Zmartwychwstania swoim bliskim. Bądźmy świadectwem tej miłości! Bądźmy świadectwem umiłowania Jezusa, umiłowania jako Oblubieńca! Niech dowiedzą się bliscy, że Jezus jest Kimś Najważniejszym dla nas, Najważniejszym na świecie! Niech poprzez nas doświadczą nowej radości! Niech Święta Wielkanocne będą zupełnie innymi poprzez nasze świadectwo, poprzez nasze otwarte serca! Niech bliscy się rozradują Miłością! Niech rozradują się Chrystusem! Niech rozradują się naszą obecnością!