Cieszę się ogromnie, że przyszliście dzisiaj, że razem możemy spożywać tę Paschę, że razem, możemy przeżywać ten czas. Chcę, byście otworzyli swoje serca tak, aby wejść w czas Ostatniej Wieczerzy, który właśnie dokonuje się. Z wiarą otwórzcie oczy waszych dusz i zobaczcie Apostołów i zobaczcie Jezusa. Jest On obecny w osobie kapłana. Nie patrzcie oczami ciała, patrzcie oczami duszy. Jezus jest pośród was. 

Pascha, którą spożywali Żydzi co roku na pamiątkę wyjścia z Egiptu była najważniejszym wydarzeniem dla każdego Żyda. Za każdym razem czytane były odpowiednie fragmenty Pism, które wspominały to wydarzenie. Śpiewane były również Psalmy, podczas których wielbiono wielkość Boga, Jego Wszechmoc, Jego opiekę nad narodem wybranym. Jeśli chcecie, możecie znaleźć się również i w tym wydarzeniu. Wszystko jest możliwe dla duszy, która otwiera się na duchową rzeczywistość. Tak więc zapraszam was. 

Czas wyjścia narodu wybranego z niewoli (Wj 12,1-8.11-14) był czasem objawienia się potęgi Boga. W sposób niezwykły poprzez znaki, poprzez cuda Bóg pokazywał narodowi wybranemu, iż jest jego Panem, włada, prowadzi, opiekuje się, troszczy się o swój naród. W tym wszystkim, co dokonywało się wówczas każda dusza może brać udział, jeśli ufnie otworzy się na rzeczywistość ducha. To, co dokonuje się w tym wydarzeniu jest niezmiernie ważne, a ma swoje wytłumaczenie w znakach, w zwyczajach i tradycji. Każda rzecz, każda czynność jest symbolem, który zapowiada to, czego dokonuje Jezus. Do momentu Jego męki i śmierci, do momentu złożenia w Ofierze Syna Bożego właśnie Pascha była tym wydarzeniem najważniejszym, wydarzeniem wielkim. To wydarzenie zapowiedziało i niejako przygotowywało serca Żydów do tego, co jest prawdziwym, rzeczywistym wyprowadzeniem z niewoli. Pierwsza Pascha to wyprowadzenie z niewoli ludzkiej, to uwolnienie z jarzma, jakie narzucił człowiek. Bardzo ważne uwolnienie, bardzo ważne wydarzenie dla całego narodu wybranego. Ale to, w jaki sposób się dokonywało było zapowiedzią przyjścia Jezusa i Jego nowej Paschy. Niejako pomogło w zrozumieniu wydarzenia, które dzisiaj tak szczególnie staramy się przeżywać. 

W narodzie wybranym baranek ofiarny był składany od wieków. W tym narodzie na zwierzę ofiarne Żydzi składali swoje grzechy. I potem wypędzali je na pustynię, aby tam zostało pożarte przez dzikie zwierzęta. Żydzi wierzyli, że w ten sposób niejako oddalili swoje grzechy, oczyścili się z nich. Po wyjściu z niewoli egipskiej baranek ofiarny był pamiątką tego uwolnienia, którego dokonał Boga. Krew z baranka stała się rzeczywistością, która uwalniała, chroniła naród wybrany przed śmiercią. Teraz sam Jezus czyni siebie Barankiem Ofiarnym, kozłem, na którego Żydzi dawniej składali wszystkie swoje grzechy;  Barankiem Ofiarnym, którego Krew chroni nas przed śmiercią. Bóg ze względu na tę Krew nie zabija nas, ale udziela życia w wolności. Wyzwala nas z niewoli, tym razem z tej rzeczywistej, realnej niewoli grzechu i śmierci. 

Podczas Ostatniej Wieczerzy Jezus tłumaczył Apostołom, co się wydarza. Ich serca miały jednak trudność w zrozumieniu tego. Czuły, iż dzieje się coś bardzo ważnego, a jednak nie mogły zrozumieć. Poprzez wspólną modlitwę, poprzez pouczenie Jezus pokazał im całą historię Zbawienia i wytłumaczył każdy znak, symbol i jego odniesienie do swojej Osoby. Łamanie chleba i picie wina było już wcześniejszą tradycją w narodzie, a jednak to, co czynił Jezus, co czyni także dzisiaj jest nową Paschą, nowym Przymierzem, nowym wyzwoleniem z niewoli. Dlatego jest to jedyna taka Pascha – najważniejsza Pascha! Jest to jedyna taka Wieczerza – najważniejsza! O niezwykłości tej Paschy, tej Wieczerzy również świadczy fakt, iż spożywany chleb staje się Ciałem Jezusa a wino Jego Krwią. A więc Jezus cały staje się Barankiem. Apostołowie, a wraz z nimi my spożywamy Ciało Jezusa i pijemy Jego Krew. 

Gdy Żydzi spożywali Paschę, byli przygotowani do drogi. I prawdziwie spożywali baranka. My mamy być też gotowi do drogi, bowiem spożycie Baranka, a więc spożycie Ciała Chrystusa jest wprowadzeniem nas na nową drogę, drogę życia w wolności. Ale jak każda wolność, tak i to życie w wolności jest zadaniem dla każdego z nas, nie jest to droga łatwa. Wolność oznacza odpowiedzialność za swoje życie, odpowiedzialność za wszystko, co się czyni. Człowiek stanowi o sobie. I to co czyni, każdy jego krok, czyn niesie konsekwencje w jakości życia i w dalszym życiu. Dzisiaj wraz z Apostołami spożyjemy Ciało Jezusa i wejdziemy na nową drogę, wejdziemy w nowe życie, życie w wolności. To Jezus daje nam tę wolność. To On uwalnia nas z grzechu, uwalnia od śmierci i daje życie swoje, życie Boskie, życie wieczne, życie w miłości. Jeszcze nie rozumiemy, czym jest to życie. Jezus daje nam swoją Krew. Ona oczyszcza nasze serca, obmywa nasze serca. I przed Bogiem Ojcem stajemy jako Jego naród, Jego dzieci, stajemy jako Jego Syn Pierworodny. Jest to wyróżnienie, dar, łaska, a równocześnie jest to zadanie dla każdego z nas. Mamy żyć jak Jezus, mamy żyć jako syn Boga, córka Boga. Nie jako niewolnik, grzesznik, ale jako święty.

Dzisiejsza wspólna Wieczerza wprowadza nas i jednoczy z Jezusem i z Jego Męką. Spożywając Ciało Jezusa uczestniczymy w Jego męce, w śmierci i w zmartwychwstaniu, uczestniczymy w Jego chwale. Jesteśmy zanurzani w całym Dziele Zbawienia i nasze uczestnictwo ma być pełne, a więc nie tylko otrzymujemy sam efekt końcowy, ale otrzymujemy pełnię, czyli uczestnictwo nie tylko w życiu wiecznym, nie tylko w Zmartwychwstaniu, ale uczestnictwo w Męce i Śmierci. I w tym również jesteśmy zanurzani. A więc nasze życie, nasze dusze, nasze serca, całe nasze jestestwo zanurzane są w pełni Dzieła Zbawczego. I od tego momentu świadomi tej pełni mamy przyjmować wszystko jako udział w Dziele Jezusa.

Bardzo trudno jest duszy zrozumieć pełnię udziału w Dziele Zbawczym. Zazwyczaj dusze z ochotą przyjmują wiadomość o Zbawieniu, wiadomość o życiu wiecznym w miłości, natomiast trudniej jest duszy zrozumieć jej udział w Męce i Śmierci. Dusze boją się, dusze odsuwają gdzieś na bok tę świadomość pełnego uczestnictwa, nie rozumieją jak ważnym jest udział w pełni. Nie ma zbawienia, nie ma życia wiecznego bez Męki i Śmierci. Trzeba uczestniczyć w Męce i Śmierci, aby móc uczestniczyć w Zmartwychwstaniu w wieczności. Trzeba przejść, tak jak przeszli Apostołowie przez Mękę i Śmierć, czekać na Zmartwychwstanie i tego doświadczyć, by móc uczestniczyć w chwale wiecznej Boga.

Naszym sercom również teraz trudno jest zrozumieć ten pełny udział. Pojmujemy to bardzo jednostronnie jako konieczność przyjmowania cierpienia w swoim życiu. To dobry kierunek, ale to nie jest do końca właściwe rozumienie pełnego uczestnictwa w Dziele Zbawczym. Bowiem pełne uczestnictwo jest świadomym otwarciem się duszy na całe życie Jezusa i przyjęcie do siebie, do swojego serca całego Jego życia, przyjęcie wszystkich aspektów tego życia, zgoda na każdy z nich, akceptacja całkowita i niejako przejęcie wszystkiego, co jest Jezusowe do siebie tak, by żyć już Jego życiem, by oddychać Jego życiem, by każda sekunda naszego życia stawała się Jego sekundą, Jego życiem, by wszystko czynić jako Jezus, oddychać jako Jezus, myśleć jako Jezus, mieć w sobie Jego myśli. To niezwykłe zjednoczenie, utożsamienie się z tym, Kim jest Jezus, czym jest Jego życie, Jego Byt, Jego Istota, Jego wnętrze.

Apostołowie przeszli cierpienie, doświadczyli Męki, Zmartwychwstania i pod natchnieniem Ducha Świętego weszli w życie Jezusa. Stąd późniejsza ich działalność, w której tak bardzo uobecnia się Jezus. Ich życie przemieniło się w Jezusowe. Dlatego szli, nauczali, działali cuda, czynili znaki, bo Duch Jezusa był w nich. To Jezus żył w nich i działał w nich. Oni żyli, nauczali cierpieli, doświadczali męki, męczeńskiej śmierci, bo to Jezus w nich tak zjednoczony w sposób doskonały wszystko czynił. Oni przejęli pełnię Jego życia, przyjęli pełnię udziału w Dziele Zbawczym. Nie wyrywkowo w Męce, nie wyrywkowo w nauczaniu, nie wyrywkowo w Zmartwychwstaniu – oni przyjęli pełnię Jezusowego Dzieła. Dusza musi przejść Mękę, przejść Śmierć, czekać na Zmartwychwstanie, musi tego zmartwychwstania doświadczyć, musi później przyjąć Ducha Świętego, by ta pełnia Jezusowego życia w niej się objawiła, w niej zaistniała. Dusza na to wszystko musi się otworzyć. 

Bardzo trudne jest to, o czym mówię. Nie każda dusza otwiera się na takie życie z Jezusem, takie życie Jezusa w niej. A jednak Bóg udziela łaski, byśmy mogli to życie, tę pełnię przyjąć. I tak jak zazwyczaj stajemy przed czymś, co jest wielkie, trudne do zrozumienia, co przerasta nas, co jest nieosiągalne dla naszych małych serc, o naszych siłach, tak Bóg ponownie pokazuje nam wielkość swojej łaski, którą nas obdarowuje. To prawda. Bóg jest wielki, nieskończony. Jego dary zatem są takie, jakim jest On sam. Więc należy przyjąć, że zawsze Boża łaska, Boży dar przerasta duszę i jej możliwości przyjęcia tego daru. A jednak, skoro Bóg obdarza, skoro Bóg daje, to znaczy chce, aby dusza zanurzyła się w Bożym darze, w Bożej łasce. Aby skąpana w tej łasce kosztowała tego dobra, jakiego Bóg udziela na jej miarę. Każda dusza w inny sposób otwiera się na tę łaskę i każda w innym wymiarze, każda inaczej napełnia się tą łaską. Jedna przyjmuje odrobinę, druga otwiera się na bezmiar, na ocean, a jeszcze inna pozwala, aby nieskończoność kosmosu niejako zawarła się w niej.

Dlaczego Bóg pokazuje nam to, daje? Dlatego, bo nas kocha, a Jego miłość jest taka jak On – nieskończona, doskonała, święta. Nie da się tej miłości objąć, zmierzyć, zważyć, zamknąć w jakichś ramach. Dlatego dzisiaj w Liturgii Ostatniej Wieczerzy Jezus sam przychodzi do nas, dlatego On sam sprawuje tę Ostatnią Wieczerzę. Jezus łamie Chleb, On daje nam siebie na Pokarm, On rozlewa swoją Krew, On zawiera z nami Nowe Przymierze na zawsze, na wieczność. To Przymierze nigdy nie będzie zerwane, zakończone. Ono trwa na wieki. Jezus chce, byśmy przyjmując dzisiaj z Jego rąk Komunię św. przyjmowali z wielką wiarą, iż oto On stoi przed nami, stoi przed tobą i daje ci siebie na Pokarm. Daje ci swoje Ciało, daje ci swoją Krew. I czyni to w Obliczu Ojca, stając się dla ciebie i dla Niego Ofiarą całopalną, Barankiem Ofiarnym. Ty przyjmując ten Pokarm wkraczasz na nową drogę. Wychodzisz z niewoli, a wchodzisz w nowe życie, przyjmujesz życie Jezusa. I chociaż nie wiesz, bo twój ludzki umysł i serce są zbyt małe, aby to zrozumieć, a więc nie wiesz tak do końca, czym jest to życie Boże, to jednak przyjmujesz z ufnością jako wielki niezwykły dar Boga dla ciebie. Dar, który jest jednocześnie dla ciebie zadaniem do realizacji, ponieważ to już nie twoje życie, ale Boże życie w Tobie. Wszystko, co czynisz, czynisz przed Bogiem. Wszystko, co czynisz, czynisz jako Jego syn, Jego córka, Jego dziecko. Miej świadomość tego niezwykłego życia, które w ciebie wstępuje w momencie, kiedy przyjmujesz od Jezusa Jego Ciało i Jego Krew. 

Abyś dobrze rozumiał i przyjął właściwą postawę wobec takiego obdarowania, Jezus czyni pewien gest – umywa ci nogi. Przyjmując życie Jezusa, przyjmując życie Boże, stając się dzieckiem Boga, a więc dzieckiem Stwórcy, dzieckiem Króla, Władcy Wszechświata musisz zdawać sobie jasno sprawę, czym jest miłość i jaką jest miłość Jezusa. Ona się nie wywyższa, bo miłość nie ma cechy wywyższania się. Miłość doskonała – to miłość pokorna, to miłość, która sama siebie daje innym służąc. Dlatego z jednej strony Jezus uświadamia ci wielkość, nieskończoność, niezwykłość obdarowania Jego życiem, niezwykłość wyzwolenia z niewoli grzechu i wywyższenia do godności dziecka Bożego, ale z drugiej strony od razu pokazuje ci, który masz tą miłością żyć, czym jest miłość Boga, jak masz tą miłością kochać, jak ty tę miłość masz realizować, aby być jak Jezus. Bo tylko wtedy, gdy będziesz realizować miłość jak Jezus, a więc służąc, dając siebie, tylko wtedy rzeczywiście prawdziwa miłość będzie w tobie. Podczas Ostatniej Wieczerzy Jezus dał Apostołom tak dużo nauk, wyjaśnień, że trudno by było teraz podejmować wszystko. Kościół czerpie z Ostatniej Wieczerzy swoją naukę, stara się ciągle poznawać znaczenie sakramentów, ciągle od nowa szuka zrozumienia Eucharystii, zrozumienia wszystkich znaków i symboli czynionych podczas Eucharystii,  i poznaje głębię tej nauki, którą Jezus dał Apostołom. 

On zapraszam teraz nas, abyśmy otworzyli serca i z wiarą otworzyli się na tę rzeczywistość, jaką jest Ostatnia Wieczerza. Zobaczmy oczami duszy Apostołów otaczających Ołtarz, zobaczmy w osobie kapłana Jezusa – Kapłana Najwyższego. Wsłuchajmy się w  każde słowo modlitwy, bo pochodzą one z całej tradycji narodu wybranego. Wyjaśniają szereg znaków i symboli i wprowadzają w głębię rozumienia tej Ostatniej, Jedynej, Najważniejszej Wieczerzy Nowego Przymierza. I otwierając się na tę rzeczywistość, otwórzmy i dajmy serca Jezusowi. Połóżmy je na Ołtarzu, by Jezus mógł wziąć je wszystkie, połączyć ze swoim Sercem, by mógł włączyć je  w Przeistoczenie; by złączone z Jezusem stały się Pokarmem, a więc by mogły żywo uczestniczyć w Dziele Zbawienia. To nic, że nie wszystko rozumiemy, to nic, że nie wiemy jak to się wszystko dokonuje, to nie szkodzi, że nie jesteśmy wielkimi świętymi, pozwólmy Jezusowi wziąć nas do Jego Dzieła Zbawczego. On każdą duszę zaprasza do tego Dzieła. Inaczej, po cóż by dokonywał Zbawienia, gdyby nie włączał w to Zbawienie każdej duszy. I choć jesteś małą duszą, to Jezus zanurza Cię w tym bezmiarze, w tym ogromie Zbawienia. Ty z pokorą przyjmij, zgódź się.

Panie
mój! Choć przebywasz w więzieniu, choć jesteś zakryty, to poprzez miłość ja
czuję i widzę, że jesteś, że kochasz i że zbawiasz. Twoja obecność, Twoja miłość napełniają moje serce
radością. I wiem Jezu, że gdziekolwiek byś był, z każdego miejsca we wszechświecie,
Ty Jezu mnie kochasz, Ty mnie zbawiasz i Ty mnie błogosławisz. Więc i teraz
Jezu, proszę, abyś pobłogosławił mnie, abyś sprawił, że to, co złożyłeś w moim
sercu, to, co stało się moim udziałem, to czym mnie obdarowałeś, aby to we mnie
żyło. Abym pamiętała o tym, abym powracała do tego, abym mogła od tego miejsca
wzrastać w Tobie, w Twojej miłości. Pobłogosław mnie, Jezu.