„Św. Józef, opiekun rodzin”
Jezus w Ewangelii wypowiada takie słowa: „Opuści człowiek ojca i matkę i złączy się ze swoją żoną i będą oboje jednym ciałem” (Mt 19, 3-12). By być mężem, by być żoną, trzeba poświęcenia. Żeby stworzyć rodzinę, dobrą i świętą rodzinę, trzeba też opuścić ojca i matkę. Opuścić – a więc umieć zrezygnować z tego, co mnie do tej pory absorbowało, co mnie tworzyło. Nie da się jedną nogą być kawalerem, a drugą nogą, tak na trochę, w małżeństwie. Ja to też bardzo dobrze rozumiem, bo tak też jest w kapłaństwie. Tak samo. Trzeba opuścić ojca i matkę, opuścić świat, aby być kapłanem. Jeśli kapłan stara się być światowy i próbuje cały czas być w świecie, to w jakiś sposób cierpi. Cierpi na tym także jego powołanie i cierpią wierni, wśród których pracuje. Podobnie jest z siostrami zakonnymi.
Św. Józef jest dla nas bardzo ważnym i szczególnym patronem. On pokazuje nam, jak bardzo potrzeba wielkiego szacunku, uszanowania powołania i autonomii Matki Bożej i Dzieciątka Jezus. On w tym wszystkim traktuje Maryję nie tylko jako swoją małżonkę, która jest mu poddana (Maryja jest poddana, bardzo ceni i słucha Józefa). Józef nie chce niczego wbrew woli Pana Boga i wbrew Niej. I to jest właśnie klucz do zrozumienia tych wspaniałych relacji w Świętej Rodzinie. Podobnie jest względem Dzieciątka Jezus. Mogliśmy to zauważyć przy okazji konferencji o umieraniu św. Józefa. Jezus błogosławi Józefowi, Józef błogosławi Jezusowi. Kiedy wpatrujemy się w to wszystko, dostrzegamy tę wielką łaskę – jak Józef szanuje Dziecię Jezus i, jednocześnie, jak Jezus też jest poddany św. Józefowi. Kiedy jako dwunastoletni wraca z Nimi do Nazaretu – jak jest zapisane – jest im poddany, jest posłuszny. Ale już wtedy bardzo mocno widać to, że nie jest już tylko dzieckiem, które ma wykonywać wszystko, ale staje się partnerem – partnerem w rozmowie, partnerem w życiu. Jakże często, przy różnych problemach z dziećmi, których jest tak wiele w rodzinach, my nie potrafimy dostrzec, że nasze dzieci dorosły, że mają swój sposób myślenia, swoje ideały, pragnienia. My chcielibyśmy cały czas „wtłaczać” je w swoje wyobrażenia o nich. Nie jesteśmy w stanie zaakceptować tego, że one nie są naszymi wyobrażeniami, że mają swoje życie, swoje pomysły, swoje pragnienia. Nie potrafimy o tym rozmawiać i wtedy dzieci też często nie potrafią rozmawiać z nami. Czy ja potrafię odkryć w dziecku jego pragnienia, jego świat; zacząć dzielić ten świat i zapraszać go do tego, co jest moim światem, ale na zasadzie wolności? Święty Józef jest tutaj pięknym przykładem zaufania i wiary w Syna Bożego i swojego przybranego Syna; wiary w Jego powołanie i dania tej wolności, zamiast podcinania skrzydeł. Niech to rozważanie skłoni nas do przywoływania św. Józefa i Świętej Rodziny jako patrona w sprawach naszych rodzin, naszych dzieci, naszych wnuków – w rzeczach, które są dla nas trudne, a tak ważne; przywoływania go jako patrona i obierania za wzór. (Ks. Sławomir Brewczyński: Rekolekcje ze św. Józefem, 2022.).
O chwalebny Święty Józefie, przybrany ojcze Pana Naszego Jezusa Chrystusa i przeczysty Oblubieńcze Niepokalanej Dziewicy Maryi, oto ja, niegodny Twój czciciel, oddaję się Tobie w opiekę i obieram sobie Ciebie za mego szczególnego patrona, opiekuna, wspomożyciela i orędownika u Boga. Wyjednaj mi łaskę dobrego życia i szczęśliwej śmierci wraz z dobrodziejstwem, o które dzisiaj proszę Cię w tej nowennie w sposób szczególny…
Litania do św. Józefa
Ojcze nasz…
Zdrowaś Maryjo…
Do Ciebie, święty Józefie, uciekamy się…
