Część pierwsza
I. ISTOTA ŻYCIA DUCHOWEGO WSPÓLNOTY
Życie duchowe we Wspólnocie Dusz Najmniejszych opiera się na zjednoczeniu z Bogiem w miłości. Centrum życia wspólnoty i każdej duszy indywidualnie jest Osoba Jezusa. Wspólnota ta może istnieć tylko w Nim, ponieważ Jezus i chwała oddawana Bogu jest jej sensem i celem.
Dusza wstępująca do Wspólnoty oddaje Jezusowi całą siebie i żyje już tylko dla Niego, mając głęboką świadomość tego, iż jej życie nie należy już do niej, lecz do Boga. On staje się najważniejszy, On jest jej Panem i jedyną Miłością. Stąd też wszystko, cokolwiek dusza czyni, myśli i mówi, wszystko w niej i wokół niej, czynione jest dla chwały Bożej.
Wchodząc do Wspólnoty, dusza nie stanowi już sama o sobie, bowiem Bóg jest Panem, Królem i Gospodarzem tej Wspólnoty. Do Boga dusza wszystko odnosi, w Nim odnajduje sens, w Nim widzi cel, w Nim szuka nieustannie światła.
Zobacz też konferencję na ten temat…>>
II. DUCHOWOŚĆ WSPÓLNOTY
Wspólnota Dusz Najmniejszych będzie ukazywać światu Maleńką Drogę Miłości – a więc życie duszy, która jako najmniejsze dziecko staje się wobec Boga niczym niemowlę wobec matki.
Uczestnicząc w życiu Wspólnoty, dusza niejako przestaje istnieć dla świata i dla samej siebie; żyje tylko dla Boga. Znika w Bogu, jednak znika w Nim, będąc niczym niemowlę w wielkich ramionach Ojca. Wiąże się z tym całkowite oddanie siebie jako duszy najmniejszej – a więc uznającej swoją całkowitą małość, słabość, niemożność uczynienia czegokolwiek dobrego – i ufającej, iż od Boga otrzyma wszystko.
III. CHARYZMAT
Głównym charyzmatem Wspólnoty – jak każdej wspólnoty w Kościele – jest odkrywanie Miłości Boga, życie tą Miłością i niesienie jej innym.
Dusza czyni wszystko ze względu na miłość do Boga i do innych dusz. Doświadczając miłości Bożej nieustannie, pragnie odpowiedzieć swoją miłością. Chce kochać ze wszystkich sił, bez względu na wszystko. Stara się, aby jej miłość była czysta – bez egoizmu, pychy, próżności.
Dusza żyje ukryta w Sercu Boga, przyjmując Jego miłość i tą miłością żyjąc. Jej życie zmierza ku takiemu zjednoczeniu z Jezusem, by serce człowiecze było jedno z Sercem Bożym, i by z tego serca płynęła miłość ku duszom, uczestnicząc w zbawianiu ich.
