Wspólnota Dusz Najmniejszych, w pierwszym kroku podejmowanej drogi życia duchowego, podkreśla potrzebę przyjmowania miłości Bożej, potrzebę życia tą miłością, jak również potrzebę jednoczenia się z nią i utożsamiania, by każdy z jej członków – upodobniony do Jezusa, – będąc duszą świętą w Kościele, mógł przyczynić się do rozlewania miłości Bożej na innych członków Kościoła. Z Tym przyjmowaniem miłości Bożej wiąże się wielka ufność w to, że świętość wszystkich dusz najmniejszych stawać się będzie świętością Kościoła i jego mocą; że będąc małymi iskierkami, zapoczątkują wielki pożar Miłości, którym zapłonie cały Kościół.

Członkowie tworzący Wspólnotę Dusz Najmniejszych dążą zatem do tego, by we wnętrzu każdego z nich zakwitło życie miłością. W otwartości swoich serc i doświadczeniu w nich światła Ducha Świętego, szukają głębszego zrozumienia prawd Bożych i próbują wewnętrznie tymi prawdami żyć.

Stąd też wynika istota zaangażowania się Wspólnoty, jak i jej członków w dzieło nowej ewangelizacji, która nie polega więc na dokonywaniu wielkich zmian w otoczeniu, lecz na dążeniu, by te zmiany dokonywały się we wnętrzu każdej duszy najmniejszej, w jej głębi. W ten sposób budzi się we wspólnocie świadomość owej maleńkości, nicości i wielkiej potrzeby całkowitego oddania się przez Serce Najświętszej Maryi Panny samemu Bogu. By to On dokonywał zmian. Aby to Boża miłość rozwijała się i kwitła w maleńkich duszach. I tylko na tym polega życie i ewangelizacja duszy najmniejszej – na pozwoleniu Bogu, by On sam czynił wszystko poprzez miłość w głębi najmniejszych dusz; na życiu wewnętrznym, życiu z Bogiem, na dbałości o to, by miłość w tych duszach miała jak najlepsze warunki do tego, by nieustannie w nich rozwijać się. By Bóg cały czas doznawał otwartego przyjęcia przez te dusze.