Wspólnota Dusz Najmniejszych, podejmując nieustanne próby życia miłością, wzoruje się na życiu tą rzeczywistością miłości Bożej znaną w Kościele i podejmowaną przez wielu świętych. Członkowie wspólnoty, będąc duszami najmniejszymi, które przecież same z siebie są bardzo słabe, idą wzorem świętych, pragnąc tak jak i oni pokochać Boga miłością najszczerszą i największą.

I także w tym naśladowaniu świętych dusze najmniejsze opierają swoje dążenia do życia miłością na ufności, iż miłość jako największa siła i największa moc może uczynić wszystko w ich życiu, a poprzez nie – dokonać wszystkiego w Kościele. Toteż wpatrują się w znane w Kościele wzorce. I tak, patrząc na św. Teresę od Dzieciątka Jezus, która w Kościele odnowiła pojęcie maleńkiej drogi, jak również pojęcie duszy, spalającej się całkowicie w miłości dla Boga i poprzez to spalanie należącej bez reszty do Niego, decydują się żyć dla Boga i płomieniem miłości zapalać inne dusze.

Członkowie Wspólnoty Dusz najmniejszych idą również drogą, o której mówili i świadczą także inni święci, a byli to także wielcy mistycy, jak św. Teresa z Avila, czy św. Jan od Krzyża. Bóg bowiem zaprasza dusze najmniejsze również na drogę mistyki. Ufając w opiekę Kościoła, w miłość, która przejawiała się w życiu wielu świętych, pragną odpowiedzieć Bogu na Jego zaproszenie do kroczenia drogą ku świętości. Poddając się całkowicie działaniu Bożemu, pełni pokory otwierają serca na to, czego On pragnie w nich dokonać, uznając swoją małość, wiedząc, że sami nie postąpią nawet o krok do przodu. Pomaga im w tym otwartość na Ducha Świętego, co w sposób szczególny uwidocznia się we wspólnocie jednoczącej dusze najmniejsze dzięki zawierzeniu swego życia Matce Najświętszej, Oblubienicy Ducha Świętego, a także Przewodniczce dusz najmniejszych po świecie duchowym i Pośredniczce w wypraszaniu łask i darów Ducha Świętego.