Roczne archiwum: 2017

Wspomnienie św. Franciszka z Asyżu – 4 października

Opublikowany przez
Odpowiedz

asyz_bazylikaKiedy spojrzymy na św. Franciszka możemy zauważyć jedną, bardzo istotną rzecz, a mianowicie całkowitą rezygnację z tego świata, z tego, co do niego należy. Symbolicznie św. Franciszek wyraził to poprzez oddanie swojej szaty ojcu – oddał to, co otrzymał od ojca. Jednocześnie zrezygnował z tego, co daje świat, co jest materialne, co należy do świata. Od tego momentu całkowicie powierzył się Bogu. Uznał, że jest rzeczywiście dzieckiem Boga, czyli duszą, która oczekuje wszystkiego od Boga. Skoro Bóg jest Ojcem, to dziecku wszystko daje, opiekuje się, troszczy, zapewnia, prowadzi i poucza. Franciszek całkowicie zrezygnował z tego, co ludzkie. Nie oznacza to, że nie borykał się z różnymi trudnościami. Doświadczał ich, ale w tym doświadczaniu zdawał się na Boga. Ufał, że otrzyma od Boga to, co jest jemu niezbędne, by osiągnąć życie wieczne żyjąc tu na ziemi. I wierzył, że to życie na ziemi osadzone na sprawach materialnych może przysłużyć się do wieczności w Niebie tylko wtedy, gdy posługiwać się będzie tym, co doczesne, ziemskie w odpowiedni sposób. A więc czerpać będzie z tego, co ziemskie tylko tyle, ile Bóg mu pozwoli, ile Bóg mu da, bo wtedy to, co ziemskie, co doczesne odpowiednio przyjęte formuje duszę.

Kiedy patrzy się na św. Franciszka zazwyczaj widzi się duszę, która umiłowała przyrodę, całe stworzenie, wielbiła Boga w stworzeniu. Grupy ekologów przyjmują Franciszka za swojego Patrona, ale tak naprawdę nie zagłębiają się w sens tej afirmacji stworzenia przez Franciszka. A Franciszek przyjmował to, co Bóg stworzył jako dar dany człowiekowi, jako dar miłości, jako dar Boży. Dlatego Franciszek miłował całe stworzenie, ponieważ jest ono darem Boga i wyraża się w nim miłość Boga do człowieka. Dlatego Franciszek z radością przyjmował, ale przyjmował w odpowiedni sposób. Czytaj dalej →

My mamy iść drogą nam wyznaczoną niezachwianie i realizować na niej miłość

Opublikowany przez
Odpowiedz

Pobierz prezentację: zjednoczenie dusz…>>Zjednoczenie na modlitwie
Ten, kto trwa zanurzony w miłości nie musi się niczego obawiać, bo miłość chroni przed złem i prowadzi właściwą drogą. Dlatego pamiętajmy, aby cały czas trwać w miłości, nieustannie trwać w akcie miłości, by iść maleńką drogą miłości, aby żyć miłością. Tylko w ten sposób pozostaniemy niezachwiani, a nasza droga nie zostanie skażona. Tylko w ten sposób będzie to właściwa droga, którą pójdziemy. Cały czas należy trzymać się wskazań, które otrzymała sł. B. s. Konsolata Betrone, a dotyczące maleńkiej drogi miłości, dotyczące nieustającego aktu miłości („Orędzie miłości Serca Jezusa do świata”}. To, co było życiem jej duszy, a wcześniej, co było życiem duszy małej Tereski od Dzieciątka Jezus („Dzieje duszy”), to również zawarte jest we wskazaniach, które otrzymała nasza Wspólnota. Należy trzymać się wskazań. Takim najprostszym jest życie aktem miłości: „Jezu, Maryjo, kocham Was, ratujcie dusze!”. Aby nie dać się pociągnąć na jakieś bezdroża, aby nie poddać się wątpliwościom, aby nie zrezygnować ze swego powołania, aby świat nie pożarł nas, trzeba żyć aktem miłości zanurzając się w każdym momencie coraz bardziej w Bogu, w miłości, coraz bardziej należąc do Niego i coraz bardziej przemieniając się w Niego.

W obecnym czasie nie są aż tak ważne te wszystkie przeciwności, które dotykają nas, cierpienia, które ranią nasze serca. W tym czasie najważniejsza jest miłość; to, by trwać w Bogu w ufności, cały czas powierzając Mu siebie, cały czas kochając, wierząc miłości i cały czas starając się żyć miłością. Bo wtedy, tylko wtedy dokonuje się zbawienie. Tej łaski dostępują i nasze dusze, i inne dusze. A przecież w Dziele Najmniejszych chodzi o zbawienie dusz, o ratowanie dusz. Wszystkie dzieła, które Bóg stwarza, podejmuje w Kościele, służą ratowaniu dusz. Więc nawet, jeśli będzie się nam wydawać, że wszystko, co do tej pory było, zostaje zaprzepaszczone, zniszczone, my mamy trwać w miłości dla ratowania dusz. Tylko to się liczy. Bóg przemawiał do wielu dusz w różnych wiekach i często zaznaczał tę najważniejszą sprawę: dla uratowania choćby jednej duszy warto poświęcić całe życie, wszystko. Jeśli by cały wysiłek człowieka poszedł tylko w tym kierunku, by uratować jedną duszę, to warto by było poświęcić całe życie.

Na maleńkiej drodze miłości każdego dnia ratujemy wiele dusz, tak jak byśmy już przeżyli wiele żyć. Pamiętajmy, niech nasze serca nie pozwolą, by wdarł się w nie szatan poprzez niechęć, nienawiść, nieżyczliwość, poprzez rezygnację, odpuszczenie sobie. Cokolwiek dzieje się na zewnątrz, dusza ma trwać w miłości. Wtedy jej życie staje się tak owocne. Ona sama staje się drzewem, które rodzi mnóstwo wspaniałych owoców; drzewem mocnym, którego nic nie złamie. Jeśli karmi się miłością, jeśli żyje miłością, wypełnia zadanie, które otrzymała. Pełni wolę Boga, realizuje powołanie. Wszystko inne jest nieistotne. Wszystko inne jest dodatkiem, może jakimś ubarwieniem nieco życia, trochę nadaniem kolorytu, ale niczym innym. Cały sens, istota życia, powołanie do życia każdej duszy tkwi w miłości, która zbawia dusze. Cokolwiek czynimy, właśnie to miejmy na uwadze. Nie poddawajmy się smutkowi, nie poddawajmy się wątpliwościom. Tylko Bóg wie wszystko, tylko On zna każdy kolejny dzień i przyszłość całą. My mamy iść drogą, która jest wyznaczona przez Boga. Mamy nią iść niezachwianie i realizować na niej miłość.

Odnówmy naszą miłość do Różańca świętego

Opublikowany przez
Odpowiedz

ModlitwaPaździernik w Kościele jest miesiącem Różańca św. Właściwie w każdej parafii jest odmawiany Różaniec z większym lub mniejszym zrozumieniem. Jednak bardzo często ludzie traktują Różaniec jako obowiązek, trochę jako magiczny obowiązek – ilość odmówionych tajemnic ma się przełożyć na ilość otrzymanych łask. Ludzie odmawiają Różaniec ustami, nie angażując serca, nie rozumiejąc sensu tej modlitwy. Powiedzieliśmy już, że życie Maryi było złączone z życiem Jezusa. Poprzez Różaniec Maryja wprowadza dusze w życie Jezusa, poprzez swoje Serce wprowadza w zjednoczenie z Jezusem, w samą istotę zjednoczenia duszy z Bogiem. Uczy, Kim jest Bóg, Kim jest Jezus dla duszy, jaka jest miłość Boga do człowieka i pomaga otworzyć się duszy na tę miłość.

Gdy dusza pozwala się tak prowadzić, jej życie zostaje złączone z życiem Jezusa. To zjednoczenie jest zjednoczeniem mistycznym obejmującym nie tylko konkretne życie Jezusa na ziemi, które znamy z Ewangelii. Życie duszy włączone zostaje w aktualne życie Boga, obejmujące sobą cały wszechświat, wszystkie istnienia ludzkie, wielkie zatroskanie losami świata. Dusza zbliża się do Boga poznając Jego miłość. To poznanie może być coraz głębsze. Jaka szkoda, że dusze traktują modlitwę różańcową w sposób bardzo zewnętrzny, bardzo powierzchowny, jednocześnie zastanawiają się nad życiem Świętych, którzy doznawali mistycznych przeżyć. Często dusze zazdroszczą tego Świętym, nie rozumieją, że modlitwa różańcowa może wprowadzić duszę w niezwykłe mistyczne doświadczenie Boga, trzeba tylko otworzyć serce i trzeba: sercem odmawiać tę modlitwę, sercem zanurzać się w kolejne tajemnice, sercem otwierać się na świat duchowy, w który dusza jest wprowadzana odmawiając Różaniec.

Życie Maryi zostało złączone z życiem Jezusa. POPRZEZ JEJ RĘCE BÓG DAJE NAM RÓŻANIEC I POPRZEZ JEJ SERCE JESTEŚMY WŁĄCZANI W ŻYCIE JEZUSA. To wszystko ma swój sens, logiczne uzasadnienie, tylko trzeba otworzyć serce. Często dusze nużą się przy odmawianiu Różańca, ale gdyby tak zastanowiły się chwilkę – Różaniec dany jest z Nieba, przecież to, co Bóg daje jest wielką łaską, jest darem miłości. Ma uświęcić człowieka, ma go otworzyć na świat duchowy, ma go zbliżyć do Boga. Gdyby tak dusza podchodziła do tej modlitwy, od razu przestałaby zazdrościć Świętym, bo sama doświadczyłaby tego samego co wielcy Święci. Sercem poznawałaby życie Jezusa, chodziłaby po Ziemi Świętej uczestnicząc w różnych wydarzeniach, wraz z Apostołami słuchałaby słów przypowieści, żywo uczestniczyłaby w życiu Jezusa, we wszystkich Jego wydarzeniach; nie tylko tych, które w Różańcu są przypominane. Bóg wprowadziłby duszę w całe życie Jezusa tu na ziemi. Dusza zobaczyłaby bardziej szczegółowo oczami swego serca to wszystko, co było też i Maryi udziałem. Czytaj dalej →

Biskupi zachęcają Polaków do uczestnictwa w Różańcu do Granic

Opublikowany przez
Odpowiedz

Sekretariat Konferencji Episkopatu Polski wydał specjalny komunikat w sprawie inicjatywy Różaniec do Granic.

Fatima_Nowenna 4Dobiega końca jubileuszowy rok objawień w Fatimie. Sto lat temu Maryja przekazała trojgu portugalskim dzieciom orędzie ocalenia: nawracajcie się, wynagradzajcie za grzechy przeciw mojemu niepokalanemu sercu i odmawiajcie Różaniec. Szczególną sposobnością do realizowania tego wezwania jest ogólnopolska inicjatywa Różaniec do Granic. Jej celem jest podjęcie ogólnopolskiej modlitwy różańcowej przez osoby zebrane wzdłuż granic naszego kraju, w intencji Polski i całego świata. Przedsięwzięcie będzie miało miejsce 7 października tego roku, w pierwszą sobotę miesiąca, w święto Matki Bożej Różańcowej i na zakończenie obchodów 100. rocznicy objawień fatimskich, kiedy to – zebrani na granicach naszej ojczyzny – o jednej godzinie odmówimy cztery części Różańca. Prosimy wszystkich wiernych, aby licznie włączyli się w tę inicjatywę. Módlmy się wspólnie: duchowni, osoby życia konsekrowanego i wierni świeccy, dorośli, młodzież i dzieci. Niech w modlitwę różańcową włączą się również ci, którzy nie będą mogli udać się nad granice Polski. Rodziny niech modlą się w swoich domach, chorzy w szpitalach, a wspólnoty parafialne w swoich kościołach. Prosimy duszpasterzy, aby w tym dniu przeżywali w parafiach bardziej uroczyście nabożeństwo różańcowe, korzystając z pomocy duszpasterskich przygotowanych przez Komisję ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów Konferencji Episkopatu Polski.

Szczegółowe informacje na temat wydarzenia można znaleźć na stronie internetowej www.rozaniecdogranic.pl oraz na plakatach i ulotkach dostarczonych do parafii.

Warszawa, 20 września 2017 r.                                   BPKEP…>>

Spotkania wspólnoty w domu dusz najmniejszych

Opublikowany przez
Odpowiedz

SpotkanieDzielimy się z wami radością tego co, doświadczamy w domu dusz najmniejszych w Olsztynie. Otóż po wakacyjnej przerwie ponownie licznie gromadzimy się tu na wspólnotowej modlitwie. W kończącym się miesiącu wrześniu wspólną modlitwę, rozważania i Eucharystię poprowadzili kapłani zatroskani o naszą wspólnotę i formację naszych maleńkich serc, a byli to; ks. Stanisław – proboszcz naszej parafii; ks. Tadeusz  z tutejszej Kurii oraz ks. Leszek dobrze nam znany ze spotkań w Gietrzwałdzie. Każdorazowo wspólnie modliliśmy się rozważając tajemnice różańcowe, uczestniczyliśmy we Mszy św. i podejmowaliśmy Adorację Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie. Nasze spotkania trwają do godziny Apelu Jasnogórskiego. Później jest jeszcze czas, by porozmawiać przy herbatce i ciastku. Dziękujemy bardzo wszystkim kapłanom za ich obecność i posługę. Mamy wielką nadzieję, że będą nas częściej odwiedzać. Zapraszamy też wszystkie dusze najmniejsze na nasze kolejne wieczorne programy modlitewne – najbliższe już w środę, tj. 4 października, w dniu wspomnienia św. Franciszka; w, czwartek, tj. 5 października, w dniu liturgicznego wspomnienia św. s. Faustyny Kowalskiej oraz w piątek, tj. 6 października. W sobotę wyjeżdżamy na Różaniec do Granic – Kościół stacyjny w Sępopolu.

Przeżyjmy to jeszcze raz – czternaście lat wspólnej drogi

Opublikowany przez
Odpowiedz

Minęło już czternaście lat budowania naszej wspólnoty i wspólnej troski o powierzone nam dzieło. Przeprowadziliśmy w tym czasie ok. 1000 wieczerników, tyleż dni skupienia i wiele serii rekolekcji. Podczas naszych wspólnotowych pielgrzymek nawiedziliśmy wiele sanktuariów w Europie i w świecie. Zapraszamy Was do obejrzenia prezentacji ukazującej w wielkim skrócie miniony etap naszej wspólnej drogi – przeżyjmy to jeszcze raz…

Mała droga Świętej Teresy od Dzieciątka Jezus

Opublikowany przez
Odpowiedz

W październiku (1 października) Kościół wspomina św. Teresę od Dzieciątka Jezus – tę, która na nowo ukazała miłość Kościołowi, wszystkim duszom. Ukazała drogę, jaką może iść dusza, która pragnie zjednoczyć się z Bogiem. Pokazała też, że nie trzeba dokonywać wielkich rzeczy, wielkich czynów, aby stać się wielką świętą. Zwróciła uwagę na małość, na to, co w oczach ludzkich jest niepozorne; to, co dla ludzi nie przedstawia wartości, a jednak przemienione, wzmocnione miłością zdaje się rewolucjonizować świat, zmieniać jego oblicze. Na czym polega ta rewolucja? Co jest siłą, która choć wydaje się być niewidoczną, nic nieznaczącą, to jednak zmienia oblicze świata, dokonuje radykalnych zmian?

Tereska doktor kosciola (2)

Konferencja o. Kamila Strójwąs o św. Teresie z Lisieux:

Spróbujmy przyjrzeć się miłości. Spróbujmy spojrzeć na drogę, którą szła św. Tereska. Spróbujmy, chociaż trochę, poznać jej serce – serce, które tak ukochało Jezusa, tak umiłowało dusze, które utożsamiło się z sercem Kościoła i w nim stało się miłością.

MODLITWA O UPROSZENIE MIŁOŚCI

O Święta Tereso, ukochana Oblubienico Dzieciątka Jezus! Ty, któraś tu na ziemi tak gorąco pałała Miłością do Boga, że z Miłości ku Niemu nie pominęłaś żadnej ofiary, aby się powoli wyniszczyć w Jego służbie, spraw za swoją przyczyną, by wszystkie moje myśli, pragnienia i uczucia miały zawsze za jedyny przedmiot, tak w smutkach, jak i w radościach spełnienie Woli Bożej. Wyproś mi tę łaskę, ponieważ możesz to uczynić – o wielka Święta. Spraw, abym tak jak Ty, cały zapłonął Boską Miłością! Przybądź mi z Twą przemożną pomocą w ciężkich chwilach mojego życia, a szczególnie w godzinę śmierci, abym za Twą przyczyną i Twym przykładem wsparty, z tęsknotą oczekiwał szczęśliwej chwili połączenia z moim Bogiem na wieki. Amen.

RÓŻANIEC ZE ŚW. TERESĄ OD DZIECIĄTKA JEZUS

Tajemnica I – Zmartwychwstanie Jezusa

Mała Tereska poszukiwała prawdy. Starała się dotrzeć do istoty prawdy. Chciała żyć z nią w zgodzie na każdym kroku. Zagłębiała się w poznanie Boga, chcąc lepiej rozumieć, kochać, być bliżej Niego. Swoje życie oddała Bogu. Jednak, gdy zagłębiała się w Słowo Boże, starała się zrozumieć, jakie szczególne powołanie, zadanie daje jej Bóg. Co ona może czynić? Doświadczała własnej małości, doświadczała swoich słabości. Znała życie różnych Świętych i wiedziała, że dokonywali wielkich rzeczy. Swoim sercem czuła, że Bóg, który kocha wszystkie dusze, wszystkich ludzi, kocha więc również i tych, którzy są słabi. Dla nich również dał możliwość uświęcania się. I szukała. Czytała Słowo Boże, starając się znaleźć w nim odpowiedź: Jakie ona – słaba dusza – może mieć powołanie? W jaki sposób może zbliżyć się do Boga? Jak stać się świętą? Czytaj dalej →

Odnówmy nasz akt oddania się św. Michałowi Archaniołowi

Opublikowany przez
Odpowiedz

 

Przeczytaj dzisiejsze rozważanie…>>sw-michal

Najchwalebniejszy Książę chórów anielskich,
dzielny obrońco Boga Najwyższego,
gorliwy miłośniku Chwały Bożej,
postrachu zbuntowanych aniołów,
umiłowanie i radości aniołów sprawiedliwych,
Św. Michale Archaniele,
pragnąc należeć do grona Twoich czcicieli,
Tobie ofiaruje się i poświęcam.

Oddaję Twojej czujnej opiece siebie samego,
moją rodzinę, moją pracę, przyjaciół
i wszystko to co posiadam.
Będąc biednym grzesznikiem, mizerna jest moja ofiara,
ale Ty nie pogardzisz uczuciami mego serca.
Pamiętaj, że od dzisiaj jestem pod Twoją szczególną opieką, proszę Cię więc,
nie opuszczaj mnie przez całe moje życie .

Wybłagaj mi u Pana, przebaczenie moich licznych i ciężkich grzechów,
łaskę ukochania całym sercem mojego Boga, drogiego Zbawiciela Jezusa Chrystusa,
najsłodszej Matki Maryi i wszystkich ludzi, moich braci,
umiłowanych przez Boga Ojca i odkupionych przez Syna Bożego.

Upraszaj mi wszelką pomoc niezbędną, do otrzymania korony chwały niebieskiej.
Broń mnie zawsze od nieprzyjaciół mojej duszy,
a w sposób szczególny w ostatnim momencie mego życia.

Przybądź mi z pomocą o chwalebny Archaniele,
bądź przy mnie podczas duchowych zmagań, oddal ode mnie w czeluści piekielne
anioła sprzeniewierzonego i pysznego, którego pokonałeś i upokorzyłeś,
podczas walki na niebie.

Zaprowadź mnie przed Tron Boga Najwyższego, abym głosił razem z Tobą,
o Święty Michale Archaniele, i ze wszystkimi Aniołami cześć, chwałę i dziękczynienie
Temu, który żyje i króluje na wieki wieków. Amen.

Zapraszamy na kolejny Wieczernik Modlitwy do Ostrowa Wlkp.

Opublikowany przez
Odpowiedz

kapucynki_ostrowW dniu dzisiejszym, tj. 25 września br. zapraszamy wszystkich wiernych na kolejny Wieczernik Modlitwy do klasztoru mniszek klarysek kapucynek w Ostrowie Wlkp. Nasze spotkanie rozpoczniemy modlitwą różańcową o godz. 18:00. O godz. 19:00 uczestniczyć będziemy w Eucharystii, a następnie w Adoracji Najświętszego Sakramentu. Spotkanie zakończymy Apelem Jasnogórskim o godz. 21:00. Więcej na stronie klasztoru…>>

ŚW. PIO Z PIETRELCINY, PREZBITERA – Wspomnienie obowiązkowe

Opublikowany przez
Odpowiedz
Wszechmogący, wieczny Boże, Ty świętego Pio, prezbitera, obdarzyłeś szczególną łaską uczestnictwa w krzyżu Twojego Syna i przez jego posługę ukazałeś wspaniałość Twego miłosierdzia, spraw przez jego wstawiennictwo, abyśmy trwale włączeni w cierpienia Chrystusa, szczęśliwie doszli do chwały zmartwychwstania. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen. Więcej…>>
pio-2
Z listów św. Pio z Pietrelciny, prezbitera – Kamienie wiecznej budowli
Boski Budowniczy poprzez ustawiczne ciosy zbawczego dłuta i dokładne wygładzanie stara się przygotować kamienie, z których wznosi wieczną budowlę, jak śpiewa najłaskawsza Matka nasza, święty Kościół katolicki w hymnie brewiarzowym na poświęcenie kościoła. I tak jest naprawdę.
Każda dusza przeznaczona do wiecznej chwały może nazwać siebie w sposób najwłaściwszy kamieniem przygotowywanym do wzniesienia wiecznej budowli. Obowiązkiem budowniczego, chcącego jak najlepiej wznieść świątynię, jest przede wszystkim wygładzenie kamieni, które mają ją tworzyć. Osiąga on to poprzez ciosy młota i dłuta. Tak również postępuje Ojciec niebieski z wybranymi duszami, które już od zawsze, dzięki Jego najwyższej mądrości i opatrzności, zostały przeznaczone do wzniesienia wiecznej budowli.
Dusza zaś przygotowana do królowania wraz z Chrystusem w niebieskiej chwale winna być wygładzona uderzeniami młota i dłuta, którymi posługuje się Boski Budowniczy, aby przygotować kamienie, czyli wybrane dusze. A czym są owe ciosy młota i dłuta? Są to ciemności, moja siostro, obawy, pokusy, boleści duszy i duchowe lęki, zdradzające jakąś chorobę, oraz udręki ciała.
Dziękujcie zatem nieskończonej dobroci wiekuistego Ojca, który w ten sposób traktuje duszę waszą przeznaczoną do zbawienia. Dlaczegóż się nie chlubić z tych dobrodziejstw najlepszego ze wszystkich ojców? Otwórzcie serce owemu niebieskiemu Lekarzowi dusz i powierzcie się całkowicie z pełną ufnością Jego najświętszym ramionom: On was traktuje jako wybranych, abyście szli tuż za Jezusem na wzgórze Kalwarii. Ja z radością i wewnętrznym wzruszeniem będę patrzył, w jaki sposób zadziała w was łaska.
Nie wątpcie, że wszystko, co spotkało wasze dusze, zrządził Pan. Nie lękajcie się tak bardzo popadnięcia w zło, czyli znieważenia Boga. Niech wam wystarczy świadomość, że w całym biegu waszego życia nigdy nie obraziliście Pana, który, owszem, coraz to bardziej jest uwielbiany.
Jeżeli ten najłaskawszy Oblubieniec waszej duszy ukrywa się, czyni to nie dlatego, jak sądzicie, że chciałby was ukarać za wasze niewierności, lecz dlatego, iż coraz bardziej próbuje On wierność i stałość waszą. Chce On jednocześnie dokładniej oczyścić waszą duszę z drobnych przywiązań uczuciowych, które są niewidoczne dla oczu ciała; myślę o tych przywiązaniach i winach, od których nawet człowiek sprawiedliwy nie jest wolny. Mówi bowiem Pismo Święte: „Prawy siedmiokroć upadnie”.
I wierzcie mi, że gdybym nie wiedział, iż tak bardzo cierpicie, cieszyłbym się mniej, ponieważ rozumiałbym, że Pan dał wam mniej pereł… Odrzućcie, jako pokusy, nieprzyjazne wątpliwości… Odrzućcie też wahania, które odnoszą się do sposobu waszego życia, mianowicie, że nie słyszycie Bożych wezwań i opieracie się słodkim zachętom Oblubieńca. Wszystko to nie pochodzi od dobrego ducha, lecz od złego. Są to diabelskie sztuczki, które zmierzają do tego, abyście odeszli od doskonałości lub przynajmniej opóźnili się w drodze do niej. Nie gaście ducha!
A kiedy Jezus się objawia, dziękujcie Mu; jeśli się ukrywa, to też Mu dziękujcie: wszystko to są rozkosze miłości. Pragnę, abyście wraz z Jezusem na krzyżu oddali ducha i wraz z Nim wykrzyknęli: „Wykonało się”.
Źródło: http://brewiarz.pl