Dzisiaj również wspólnie uczcimy Bożą Miłość. Dobrze, że jesteśmy tutaj, wierni i słuchający. Spróbujemy teraz duchowo przenieść się do Ziemi Świętej, abyśmy razem z Matką Najświętszą powędrowali do Elżbiety. Ta wędrówka i spotkanie w domu św. Elżbiety jest niezwykle ważne. Dobrze by było, aby nasze dusze, otwierając się na działanie Ducha Świętego, uczestniczyły w tym spotkaniu i zobaczyły w nim ważne wydarzenia dla siebie. Z każdego wydarzenia opisanego w Piśmie Świętym można wynieść dla duszy niezwykłe korzyści. Można odnieść do współczesności to, co to wydarzenie niesie i otworzyć się na łaskę, która w związku z tym wydarzeniem przychodzi do duszy teraz; do rzeczywistości, w której my teraz żyjemy. Tak więc zapraszam do otwarcia się na Słowo Boga i w pierwszym czytaniu (Syr 51, 12-20) i w Ewangelii (Łk 1, 39-56), byśmy doświadczyli Bożego działania w swojej duszy i pozwolili Bogu na to działanie. Niech ono dotknie naszych dusz, przeniknie nas, byśmy doświadczyli przemiany.

Ain Karem – mała miejscowość w Ziemi Świętej, do której zdążała Maryja niosąc w Sercu Skarb niezwykły. Nieustannie rozważała to, co powiedział Jej Anioł i ciągle trwała przed Bogiem, wielbiąc Go. Tak wielkie sprawy dotknęły również Jej życia, Jej Osoby! To Boży zamysł, Boża wola, że została w nie włączona Maryja. Była pełna wdzięczności, wzruszenia. Chciała podzielić się tą swoją radością z Elżbietą, którą też wypełniała radość z długo oczekiwanego dziecka. Wiedziała, że Elżbieta będzie chciała tę radość przekazać Jej. Maryja niosła jej swoją radość. Ich serca radowały się, bo Bóg zstąpił na ziemię i udzielił swojej łaski i Maryi, i Elżbiecie. Zbliżając się do domu Elżbiety, zobaczyła ją, a ona z oddali zobaczyła Maryję. Była nieco zdziwiona, ale bardzo uradowana. Kiedy wpadły sobie w objęcia, ich serca doświadczały obopólnej radości, ich dusze łączyły się w radości. Duch Święty obejmował ich obie. A Jezus, który żył w Maryi błogosławił temu, który żył pod sercem Elżbiety. Jan choć był dzieckiem w łonie matki, doświadczył poprzez to błogosławieństwo napełnienia Duchem Świętym. Niezwykłe to wydarzenie, kiedy Duch Święty zstępuje na dziecko w łonie matki! Elżbieta również doświadczyła napełnienia Duchem Świętym. Maryja nie musiała jej nic mówić, tłumaczyć, ona sama zrozumiała. Duch Święty rozjaśnił serce Elżbiety.

Spotkanie ze św. Elżbietą było przepięknym doświadczeniem i dla niej samej, i dla Maryi. Ich serca unosiły się w uwielbieniu Boga. Pełne były dziękczynienia. Nie było ono zwykłym, czysto ludzkim spotkaniem, ale było przeniknięte Bogiem, pokierowane Duchem Świętym, było modlitwą uwielbienia. Każda z nich radowała się w Duchu Świętym i każda modliła się całą sobą. To spotkanie przyniosło Elżbiecie poznanie niektórych tajemnic Bożych.  Czytaj dalej →

Jezus spojrzał na drzewo figowe: nie miało owoców; nie miało żadnych zawiązków owoców. To spojrzenie Jezusa jest wnikliwym spojrzeniem w głąb każdej duszy. Jezus co rusz patrzy, czy w duszy są zalążki owoców, czy dusza wyda owoce.

Patrząc na dzisiejsze pierwsze czytanie i na Ewangelię możemy analizować je właśnie pod kątem duszy, która według zamysłu Bożego ma wydać owoce. I tak w pierwszym czytaniu (Syr 44, 1. 9-13) mowa jest o tych, którzy przynieśli owoce. Zaowocowali i pamięć o nich pozostała. Ludzie pamiętają o tych, którzy byli sprawiedliwi, żyli w zgodzie z Bożymi przykazaniami, którzy byli wierni Bogu. A więc ci, którzy przynieśli owoce są w pamięci kolejnych pokoleń. Ale są też i takie dusze, o których bardzo szybko się zapomina. W nich nie było owoców.

Czy zauważyliśmy, że w Ewangelii (Mk 11, 11-25) mowa jest o tym, iż Jezus wszedł do świątyni, obejrzał wszystko i wyszedł. Co mogą znaczyć te słowa? Jezus nieustannie spogląda na duszę, ciągle badając jej stan. Każda dusza jest przecież świątynią Boga, każda więc należy do Niego. Skoro każda należy do Boga, każda powinna starać się o swoją świętość. To prawda, świętością świątyni jest Bóg w niej zamieszkujący, ale tak jak w świątyni, o której mowa jest w dzisiejszej Ewangelii, tak i w duszy może być wiele złego – może stać się jaskinią zbójców. Wtedy dusza taka nie przynosi zdrowych owoców. Można przyrównać ją jedynie do owoców robaczywych. Jezusowi zależy na każdej duszy, dlatego też nieustannie spogląda na każdą. Słuchając dzisiejszej Ewangelii zauważamy, jak bardzo przejął się stanem świątyni, jak bardzo przejął się tym, co ludzie z niej czynią. Dobrze byłoby czasami zastanowić się, w jaki sposób zareagowałby Jezus wchodząc do świątyni twojego serca, wchodząc do twojej duszy? Co zastałby?    Czytaj dalej →

Daj nam, żebyśmy w Twojej chwale siedzieli jeden po prawej,

drugi po lewej Twej stronie

Czy zauważyliśmy, jak bardzo dzisiejsza Ewangelia (Mk 10, 32-45) przypomina sytuacje wśród dzieci? To, co dzieje się między Apostołami bardzo przypomina dziecięce kłótnie. Dzieci często się spierają. Każde z dzieci chce dominować, każde chce być pierwsze, lepsze, zauważone, chce być pochwalone, każde chce otrzymać lepszą część, zająć lepsze miejsce. Takie są dzieci. Rolą tych, którzy je wychowują jest tłumaczenie, strofowanie, ukazanie we właściwym świetle danej sytuacji i wyjaśnienie tego, co jest dobrem dla duszy, jak powinno dziecko się zachować.

Apostołowie zachowują się dokładnie tak, jak dzieci. Najpierw Jan ze swoim bratem chcą mieć lepsze miejsca, a potem pozostali Apostołowie słysząc o tym, oburzają się na nich i zaczyna się kłótnia. Zamiast zajmować się tym, o czym mówi Jezus (a mówi o Męce), oni się kłócą o miejsce, o pierwszeństwo; o to, żeby mieć zapewnioną lepszą cząstkę. Jezus jest wspaniałym wychowawcą, który łagodnie patrzy na dzieci i powoli, stopniowo wyjaśnia im, poucza, wykazując przy tym niezwykłą cierpliwość. Przecież o Męce mówił im nie raz, a oni nadal nie rozumieją. Na koniec uświadamia im rzecz niezwykle ważną, iż nie przyszedł, aby Mu służono. To pouczenie dotyczy wszystkich, którzy chcą być uczniami Jezusa, chcą pójść za Nim, którzy wybierają drogę zbawienia. Ci, którzy chcą naśladować Jezusa mają mieć świadomość, że nie im będą służyć, ale to oni mają służyć. POSTAWA POKORY, SŁUŻBY JEST PODSTAWOWĄ I WŁAŚCIWĄ POSTAWĄ, JAKĄ UKAZUJE JEZUS CAŁYM SWOIM ŻYCIEM I DAJE ZA PRZYKŁAD KAŻDEJ DUSZY. Bardzo ściśle wiąże się ona z miłością. Człowiek, który nie kocha, nie będzie rozumiał postawy pokory i służby i będzie mu trudno taką postawę przyjmować. Tylko w imię miłości człowiek gotowy jest na pokorę i gotowy jest służyć całym sobą do końca; być sługą w takim stopniu, w jakim był Jezus, który Siebie ofiarował do końca.  Czytaj dalej →

Przyjmijmy dar Matki, a w ten sposób przyjmijmy pokój do swojego serca, poczucie bezpieczeństwa i żyjmy w zawierzeniu Miłości. Niech nie będzie w nas niepokoju, żadnych obaw, bo przecież matka troszczy się o wszystko, myśli o wszystkim, nie dziecko. Dziecko w objęciach matki odnajduje pokój. Jest szczęśliwe. Sami przecież wiemy, jak cudownym widokiem jest śpiące, maleńkie dziecko w ramionach swojej mamy. I my jesteśmy maleńkimi dziećmi Matki Bożej. A Ona chciałaby, abyśmy czuli się tak dobrze, jak maleńkie dzieci. Abyśmy w poczuciu pokoju, szczęścia, bezpieczeństwa mogli spać spokojnie, nie myśląc o niczym, nie niepokojąc się o nic, ale wiedząc, że Ona myśli o wszystkim i że to, co potrzebne, wszelkie łaski, wszystko nam daje z tej racji, że jest Matką. Nie musimy się o te łaski starać, nie musimy na nie zapracowywać. Daje, bo jest Matką. Zaufajmy Matce Najświętszej i powierzmy Jej swoje serca! Dla Niej jest to największa radość, gdy jakieś dziecko oddaje Jej swoje serce.

Bóg jest Miłością i to, co czyni, czyni z miłości. Zatem, miłością Jego Serca jest również obdarowanie ludzkości Matką. Niezwykłym wyrazem Jego Miłości było to, iż zechciał, by Jego Syn przyszedł na ziemię poprzez Jej Osobę, czyniąc Ją Matką swego Syna. Dla Maryi jest to najwyższy dar i niezwykły przejaw Jego Miłości. Całe życie spędzone z Jezusem to kolejny dar, w którym Maryja nieustannie odkrywała miłość Boga. A kiedy Jezus wisiał na Krzyżu i kiedy wspólnie przeżywali tak trudny czas, a jednocześnie doświadczali szczytu miłości, wtedy Jezus podarował Jej całą ludzkość jako Jej dzieci. Skoro On ofiarował Siebie Ojcu za wszystkich, to wszystkich uczynił Jej dziećmi. Nie mogło być inaczej. On był Synem Maryi, uczynił wszystkich dziećmi Boga, a więc uświadomił swojej Matce, że wszyscy są również i Jej dziećmi. W ten sposób jednocześnie każdemu człowiekowi wskazuje, iż otrzymał Matkę. Dzięki łasce, która uczyniła Maryję Matką Boga, Bóg podarował ludzkości niezwykły Dar, bo w Jej Osobie podarował człowiekowi pełnię łaski. Skoro Maryja otrzymała wszystko w Osobie Jezusa – całego Boga, wszystko, co w Nim jest – każdy człowiek otrzymując Ją za Matkę jest obdarowany niezwykłą łaską. Czytaj dalej →