Wrzesień – to miesiąc, w którym dusze maleńkie skupiają się przede wszystkim wokół dwóch wydarzeń.
Pierwsze to Święto Narodzenia Najświętszej Maryi Panny – 8 września. To dzień, który jest jednocześnie świętem wszystkich dusz najmniejszych.
Dzieło Najmniejszych zrodziło się oficjalnie w pierwszy piątek września 1936 r., podczas nowenny przed świętem Narodzenia Najświętszej Maryi Panny. To właśnie wtedy pierwsza dusza najmniejsza (85 – letnia Giovanna Compaire) poświęciła się Najświętszemu Sercu Jezusa. Sam Bóg wybrał ten czas, by powołać to upragnione dzieło, aby dać nam wzór w osobie Maryi. Przecież Ona – największa ze stworzeń – pojawiła się na ziemi jako najmniejsza, najmniejsza przede wszystkim w duchu. I uczyniła ze swego życia, od pierwszego do ostatniego momentu, nieustanny akt miłości do Boga i do bliźnich, ustawiczne „tak” wobec woli Bożej. W ten sposób troskliwe Serce Pana Jezusa powierzyło nas w opiekę Tej, która pierwsza przeszła tę drogę i której imię, wraz z imieniem Jezusa, wypowiadamy w słowach nieustannego aktu miłości: „Jezu, Maryjo, kocham Was, ratujcie dusze!”. Siostra Konsolata, pragnąc uczcić i podkreślić ten fakt, w dniu 8 września 1936 r. ofiarowała najmniejsze wszystkich wieków Najświętszej Maryi Pannie:
„Ponieważ pierwsza z tych dusz najmniejszych poświęciła się dziś, w pierwszy piątek września, ja, podczas Nowenny przed Świętem Narodzenia Najświętszej Maryi Panny, w najbliższy wtorek 8 września, obejmę w duchu najmniejsze wszystkich wieków i wszystkie złożę w niebiańskiej kołysce, poświęcając je Maryi Dzieweczce. Och, Ona będzie je strzegła, będzie je zawsze kochała, będzie je trzymać na swoim ręku, właśnie tak, jak czyni to z siostrą Konsolatą. Najmniejsze zaś będą tak bardzo kochać Maryję, ponieważ nieustanny akt miłości, który ofiarują Jezusowi, jest także dla Najświętszej Maryi Panny. Czytaj dalej →
w. Teresa od Dzieciątka Jezus na nowo ukazała drogę, jaką może iść dusza, która pragnie zjednoczyć się z Bogiem. Pokazała, że nie trzeba dokonywać wielkich rzeczy, wielkich czynów, aby stać się wielką świętą. Zwróciła uwagę na małość, na to, co w oczach ludzkich jest niepozorne; to, co dla ludzi nie przedstawia wartości, a jednak przemienione, wzmocnione miłością zdaje się rewolucjonizować świat, zmieniać jego oblicze. Na czym polega ta rewolucja? Co jest siłą, która choć wydaje się być niewidoczną, nic nieznaczącą, to jednak zmienia oblicze świata, dokonuje radykalnych zmian? Spróbujmy spojrzeć na drogę, którą szła św. Tereska. Spróbujmy, chociaż trochę, poznać jej serce – serce, które tak ukochało Jezusa, tak umiłowało dusze, które utożsamiło się z sercem Kościoła i w nim stało się miłością. (z naszego Archiwum)
