Naucz nas, miłosierny Jezu, trudnej sztuki przebaczania – Wieczernik w Sątocznie

Opublikowany 23 lutego 2018 przez Wiola

Pierwsza sobota miesiąca – Czerwińsk, druga sobota – Różanystok, trzecia sobota – Gietrzwałd, ostatnia sobota – Mrągowo. Drugi czwartek to Wieczernik w Szczytnie… A ostatni czwartek miesiąca? Dokąd dusze maleńkie śpieszą w ostatni czwartek? Ano śpieszą w okolice Bartoszyc – do Sątoczna. I nie do szkoły ( chociaż raz tam byliśmy), nie nad rzekę ani nawet nie do biblioteki (chociaż i tam zaglądamy). Nasz cel to oczywiście kościół p.w. Chrystusa Króla, gdzie gromadzimy się na modlitwie już od 11 lat. Sątoczno to niewielka miejscowość, położona z dala od miejskiego zgiełku. Tam naprawdę słyszy się ciszę. I choć wygląda dość niepozornie, to jednak skrywa ciekawą historię, o której niejednokrotnie opowiadał nam ks. Adam Malak, proboszcz. Również wczoraj – w ostatni czwartek lutego – odbył się w Sątocznie Wieczernik Modlitwy, który poprowadził ks. Adam. Było zimno, oj było. Kto jeździ tam od jakiegoś czasu, ten wie, że trzeba się bardzo, ale to bardzo ciepło ubrać – porządne kozaki, ciepłe skarpety, a i pledzik nie zaszkodzi. Ksiądz proboszcz zahartowany, nie marznie (nie wiem, jak to możliwe), ale z wielką wyrozumiałością dla nas zmarźluchów, ratował nas gorącą herbatą. Najbardziej jednak „ratowała” nas modlitwa – najpierw Eucharystia, później Droga Krzyżowa, a następnie Adoracja Najświętszego Sakramentu i Apel Jasnogórski. „Kim Ja jestem dla ciebie? Kim jestem w twoim życiu?” – pytał nas Jezus w homilii podczas mszy świętej. Nie uciekniemy od tego pytania, jeżeli jesteśmy ludźmi wierzącymi – mówił ks. Adam. Podczas Drogi Krzyżowej zostaliśmy zaproszeni do przebaczenia – nasze niechęci, nienawiści, złości, gniew ranią innych i ranią nas. Zranienia, krzywdy, powracające przykre wspomnienia obciążają nasze serca – wszystko to oddawaliśmy przy kolejnych stacjach, starając się przebaczyć i prosząc o przebaczenie. Naucz nas, miłosierny Jezu, trudnej sztuki przebaczania, tak jak i Ty przebaczyłeś nam. Wiola.

Droga Krzyżowa ze św. O. Pio – z archiwum wspólnoty dusz najmniejszych

Opublikowany 23 lutego 2018 przez Wiola

Odpowiedz

Stacja I – Pan Jezus na śmierć skazany

Codziennie spotykamy się z osądzaniem ludzkim, doznajemy upokorzeń, ludzie przekreślają nasze dobre czyny, mówią o nas źle, czujemy się niezrozumiali. W swoim życiu bardzo dużo Ojciec Pio tego doznawał, a niezrozumienie było jego drogą. Jednak przyjęcie w pokorze tego, co spotyka człowieka sprawia, że w sercu zapanowuje pokój, a z Nieba spływa łaska na serce godzące się na to, co niesie codzienność.

Spróbujmy dzisiaj rozważyć wszystko, co niesprawiedliwego spotkało nas w życiu. W jaki sposób przyjmowałeś sądy ludzkie? W jaki sposób przyjmowałeś to, co mówili o tobie ludzie? Czy czyniłeś to z milczeniem, czy może komentowałeś? Może broniłeś się, może dyskutowałeś? A może do tej pory w sercu czujesz ogromną niechęć, nienawiść, żal, pretensje? Kiedy już przypomniałeś sobie to, co spotkało ciebie w ciągu życia, coś co było niesprawiedliwego wobec ciebie, jakaś krzywda, postaraj się stanąć obok Jezusa. Właśnie sądzi Go Piłat, Żydzi krzyczą: Ukrzyżuj Go! Właśnie wydają wyrok śmierci na Niewinnego, na Miłość. Stań obok Jezusa i w milczeniu spróbuj w swoim sercu zgodzić się na to, co do tej pory przeżywałeś w swoim życiu, przed czym się broniłeś, buntowałeś się, komentowałeś. Stań u boku Jezusa, który skazywany jest na śmierć.

Stacja II – Pan Jezus bierze Krzyż na swoje ramiona

Zobacz, do stóp Jezusa rzucono Krzyż. On podchodzi, klęka przy swoim Krzyżu, obejmuje go i całuje. Czyni to z radością, bowiem dokonuje się zbawienie ludzkości. Ojciec Pio w swoim życiu również codziennie starał się naśladować swojego Pana i codziennie starał się całować krzyż, który niosła codzienność.

Spójrz na siebie. Stoisz obok Jezusa, uczyń dokładnie to samo. Skoro milcząc przyjąłeś już wszystkie niesprawiedliwości i krzywdy, teraz spróbuj uśmiechnąć się do krzyża i powiedzieć „tak”; nie tylko milczeć, ale powiedzieć: Tak, Jezu zgadzam się na to, co Ty dopuścisz, co ześlesz, na to, co mnie spotyka. Tak, zgadzam się na te niesprawiedliwości, na to, że w rodzinie jestem niezrozumiany, że nie mam pracy, że moi bliscy mnie porzucili. Tak, Jezu, zgadzam się na moją chorobę. Tak, Jezu, zgadzam się na wszystko, co do tej pory było moją boleścią i moim cierpieniem. Spróbuj teraz w myślach uklęknąć i ucałować swój krzyż. A potem przytulić go bardzo mocno do serca tak, abyś poczuł ten krzyż w sercu, aby on w twoje serce wrósł, aby twoje serce stało się jedno z krzyżem. Spróbuj uczynić dokładnie to, co uczynił Jezus. Czytaj dalej →

Zapragnijmy być z Jezusem w Ogrójcu – z archiwum wspólnoty dusz najmniejszych

Opublikowany 22 lutego 2018 przez Wiola

Odpowiedz

Ogrójec – to niezwykłe miejsce. Niezwykłe – z powodu wydarzenia oraz Osoby Jezusa Chrystusa. Przyjmijmy zaproszenie do tego miejsca, bowiem rozważanie, co się tam wydarzyło, pomoże nam zagłębić się w niezwykłą tajemnicę Bożą. Pomoże również zrozumieć, jak układać relacje z Bogiem, jak przeżywać swoją drogę wiary.

Jezus bardzo często przebywał w Ogrodzie Oliwnym, często modlił się tam nocą. Dzisiaj zaprasza nas do tej jednej, jedynej nocy przed swą męką. Tak zupełnie po ludzku spróbujmy sobie to wyobrazić. Jest noc, świecą jedynie gwiazdy, nie ma – tak jak współcześnie – lamp elektrycznych, które mogą rozświetlić mroki, a więc jest ciemno. Jezus jest sam. Co prawda Jego Apostołowie są niedaleko, ale choć mieli czuwać, posnęli. Jezus nieco odszedł od nich, aby spotkać się ze swoim Ojcem, by porozmawiać z Nim o męce i prosić Go o umocnienie. Noc – to sprzyjające warunki na modlitwę, na zagłębienie się w swojej duszy, na stanięcie przed Bogiem i na zrozumienie również samego siebie. To pewna konfrontacja z prawdziwym swoim „ja”. Kiedy warunki zewnętrzne tak bardzo nie absorbują wzroku, wtedy człowiekowi łatwiej jest zagłębić się w siebie. Jezus staje przed Ojcem z tym wszystkim, co dzieje się w Jego Sercu i przedstawia Mu to.

To, że Jezus narodził się na ziemi, nie oznacza, że zaczął istnieć w momencie poczęcia w Matczynym łonie Maryi. On jest odwiecznym Słowem i odwieczną Miłością Boga Ojca. Kiedy więc modli się do Niego, jest Miłością. To prawda, ma naturę i Boską, i ludzką. Ta ludzka sprawia, iż w Jego Sercu pojawia się lęk przed cierpieniem. Jednak nie jest to lęk taki, jaki zna człowiek, który boi się cierpienia – na przykład: bólu głowy, ręki, żołądka… Człowiek lęka się tego ze względu na samego siebie. U Jezusa jest to inny rodzaj lęku. On przygotowywał się do tej najważniejszej misji zbawczej przez całe ziemskie życie. Jego Serce przy tym cały czas wypełniała miłość i kierowała Nim. Świadomie dążył do tej nocy Wielkiego Czwartku, a potem – do Wielkiego Piątku. Nie uciekał.

Jezus już tu, w Ogrodzie Oliwnym, doświadcza męki, którą widzi w swoim Sercu – widzi dokładnie to, co będą czynić z Nim oprawcy. To męka niewyobrażalna, ale nie ona jest ostatecznym powodem strachu. Do obrazu dołącza się jeszcze coś innego – Jezus widzi straszliwość grzechów ludzkich; widzi wszystkie grzechy, które popełnił i jeszcze popełni człowiek – od początku po kres życia na ziemi. I te straszne, przerażające grzechy niejako uderzają w Niego, sprawiając, że Jego Serce drży przed ich obrzydliwością. Jezus widzi, co uczynił grzech z ludzkim sercem, jak wielkiego spustoszenia dokonał w ludzkiej duszy. Zna przepiękną przyszłość, jaką Bóg przygotował w wieczności dla człowieka, a wie, że to straszne spustoszenie, które czyni grzech, pozbawia go tej przyszłości. Widzi różnicę pomiędzy pięknem świętej duszy a brzydotą tej skażonej ciężkimi grzechami. W końcu – widzi piekło oczekujące na potępionych. To jest straszliwy, przerażający widok. Pod naporem tej wizji Jezus ugina się i cały drży. Czytaj dalej →

W Sercu Maryi przeżywajmy czas Wielkiego Postu – z archiwum wspólnoty dusz najmniejszych

Opublikowany 20 lutego 2018 przez Wiola

Odpowiedz

U progu czasu Wielkiego Postu uświadamiamy sobie, że Bóg dał nam, jako dzieciom maleńkim, Matkę. Ta najukochańsza, najczulsza z Matek, Przeczysta Dziewica Maryja nieustannie przytula nas do swojego Serca. I pragnie, byśmy razem z Nią, w Jej Sercu spędzili ten czas. Dlatego już teraz niech każdy z nas mocno przylgnie do Serca Matki, aby w zjednoczeniu z Jej Sercem, niejako doznając, doświadczając tego wszystkiego, co jest w Niepokalanym Sercu Maryi, przeżyć bardzo głęboko czas jednoczenia się z Bogiem, czas otwierania się na Bożą obecność, na Bożą rzeczywistość. Ona poprowadzi nas poprzez te wszystkie dni. W sposób szczególny stawać będzie z nami przed Najświętszym Sakramentem, byśmy zanurzeni w Jej Sercu mogli poznawać cudowną Bożą prawdę, kim jest Bóg, jakim jest. Ona wyjaśniać nam będzie wielką Bożą tajemnicę miłości, tajemnicę Bożego Serca, tajemnicę samego Boga, który chociaż nie ukrywa Swoich tajemnic, a one są tak wielkie, że dla duszy niepojęte.

Jesteśmy Wspólnotą, która zawierzyła się Niepokalanemu Sercu Maryi

Serce Najświętszej Dziewicy Maryi żyje w Bogu, jest z Nim mocno zjednoczone. Poprzez to zjednoczenie Serce Maryi poznaje, rozumie i żyje prawdami, tajemnicami Serca Bożego. Stąd są one wszystkie w Niej. Maryja nosi je w sobie tak, jak nosiła Jezusa. Dlatego każdy z nas, żyjąc w zawierzeniu, słuchając Matki, zapraszając Ją do swojego życia, może poprzez Jej Serce poznawać Boże tajemnice, Bożą miłość. Każdy z nas może wraz z Maryją spotykać się z Bogiem w Najświętszym Sakramencie, spotykać się z Jezusem przeżywającym Swoją mękę, spotykać się z Bogiem w Eucharystii, z Jego Słowem. I tak z Maryją możemy jeszcze owocniej przeżyć czas Wielkiego Postu. Pod Jej matczyną opieką doświadczyć pogłębienia swojej wiary, kiedy dusze nasze rzeczywiście rozwiną skrzydła i wejdziemy jeszcze pełniej w świat ducha, by w nim prawdziwie żyć. Czytaj dalej →

Na czym ma polegać nasza droga podczas Wielkiego Postu? – z archiwum wspólnoty dusz najmniejszych

Opublikowany 14 lutego 2018 przez Wiola

Odpowiedz

Drodzy maleńcy! Dzisiaj Środa Popielcowa. Rozpoczynamy okres Wielkiego Postu. Przypominamy wam rozważanie, które podejmowaliśmy w naszej wspólnocie kilka lat temu (Wielki Post 2012 r.). Niech pomoże nam wejść w ten święty czas.

Jezus powiedział słowa, które znają właściwie wszyscy, nawet niewierzący: Nie przyszedłem wezwać do nawrócenia sprawiedliwych, lecz grzeszników. Jezus przyszedł nawrócić grzeszników. Jezus przyszedł dla wszystkich po to, by wszystkich zbawić. Każdy człowiek jest grzeszny, każdy jest słaby, każdy jest mały, każdy potrzebuje Boga. Owszem, patrząc w kategoriach zewnętrznych, kiedy widać od razu, kto jest osobą wierzącą, próbującą żyć zgodnie z przykazaniami, a kto osobą niewierzącą, osobą, która żyje w sprzeczności z Bożymi przykazaniami, człowiek dokonuje swojego podziału, segregacji, po zewnętrznych oznakach. Jednak tymi, którzy potrzebują nawrócenia, są wszyscy. Każdy człowiek, choćby wydawał się nam najbardziej świętym, potrzebuje nawrócenia. Jakże często ci, co uważają siebie za prawych, sprawiedliwych, wierzących, w swoim sercu niosą większą zgniliznę, niż człowiek, którego uznaje się za grzesznika; który być może nie przejawia spektakularnie zachowania osoby wierzącej.

Każdy człowiek potrzebuje nawrócenia. I do każdego Jezus przyszedł. Zatem i okres Wielkiego Postu jest dla każdego. Kościół nie wyodrębnia w tym czasie świętych i grzeszników, ale woła do nawrócenia wszystkich – i świeckich, i konsekrowanych. Każda dusza ma w sobie nędzę, z której powinna wyjść. W każdym sercu jest jakieś błoto, czasem bagno, z którego dusza powinna się wydobyć. W każdym z nas są takie sfery, które należałoby zupełnie porzucić, opuścić, odciąć się od nich, by rozpocząć nawrócenie. Do każdego z nas przyszedł Jezus, ponieważ wszyscy potrzebujemy nawrócenia, każdy z nas jest chorym, potrzebującym lekarza. Każdy. Ten, kto uważa inaczej, grzeszy pychą.

Zatem dzisiaj pragniemy zwrócić naszą uwagę na nasze serca, na dusze i na świadomość swoich słabości. Zazwyczaj przyzwyczajamy się do swoich słabości, zazwyczaj przywykliśmy podczas spowiedzi wymieniać już z pamięci wszystkie swoje grzechy. Wydaje się nam, że dobrze wiemy w jaki sposób grzeszymy raniąc Boga. Ta spowiedź niestety często jest bardziej przyczyną smutku Bożego niż radości. Bóg cieszy się z każdego nawróconego grzesznika. Czym jest nawrócenie? Porzuceniem starego życia, a wybraniem życia nowego, Bożego. Czymże jest nasza spowiedź? Wymienieniem tego, co od lat drąży nasze serca, niczym kornik drzewo. Ale brakuje wyrzucenia tego kornika. Stwierdzenie faktu, jeszcze nie uleczyło drzewa. Trzeba podjąć jakieś kroki. Nie przyzwyczajać się do tego, że korniki są, ale zacząć coś z nimi robić. Bo jeżeli przez lata kornik będzie drążył drzewo, to wystarczy jeden mały kornik, a całe drzewo spróchnieje i w końcu zawali się, upadnie, przestanie żyć. I co będzie z naszych spowiedzi co miesiąc czynionych? Wymieniane były stale jakie to są korniki, ile ich jest, ale one nadal drążyły drzewo. I podzieli dusza los takiego drzewa. Po to jest Wielki Post, aby każdy zastanowił się nad sobą, nad swoją duszą, uczynił refleksję nad tym, co tak teoretycznie wszystko wie na temat swojej duszy, ale warto wejść głębiej, aby poznać prawdziwą przyczynę takiego stanu rzeczy, stanu swojej duszy. Aby w końcu dotrzeć do źródła zła i zacząć wyrywać to zło z korzeniami, aby choć trochę dokonać nawrócenia; jeśli nie radykalnie, całkowicie, to chociaż troszeczkę, by zmieniło się coś w nas, co przyniesie światło duszy i radość Bogu. Czytaj dalej →

W dziewiątą rocznicę powstania Radia „Konsolata” wyrażamy naszą wdzięczność

Opublikowany 5 lutego 2018 przez Wiola

Odpowiedz

W lutym 2009 roku z Bożego natchnienia zaczęło swoją działalność internetowe radio KONSOLATA – radio Dusz Najmniejszych. I tak, pośród wielu katolickich stacji radiowych, zaistniała rozgłośnia ewangelizacyjno-modlitewna, której celem jest prezentacja duchowości „Najmniejszych” i zaproszenie słuchaczy do kroczenia prostą drogą zawierzenia i miłości Serc Jezusa i Maryi – Maleńką Drożyną Miłości. W dziewiątą rocznicę od chwili, gdy dusze najmniejsze usłyszały kierowane do nich audycje radiowe, wyrażamy wielką wdzięczność Bogu, Jego Matce Maryi oraz gronu osób świeckich za stały cykl audycji pomagających iść Maleńką Drogą Miłości, wskazaną na obecne czasy przez przykład życia sługi Bożej s. M. Konsolaty Betrone – patronki Dzieła Najmniejszych, a wcześniej realizowaną przez wielu Świętych Kościoła Katolickiego. W imieniu wszystkich „Najmniejszych” dziękujemy Panu Michałowi i całemu gronu Jego Współpracowników za podjęcie trudu tworzenia programu Radia KONSOLATA, tym samym za podjętą służbę na rzecz „Dzieła Najmniejszych”. Życzymy także, by błogosławieństwo Ojca Niebieskiego, Syna Bożego i Ducha Świętego, a także wstawiennictwo Najświętszej Maryi Panny, opieka Świętych Dusz Najmniejszych i modlitwa „Najmniejszych” – gdziekolwiek są –ubogaconych audycjami i transmisjami tworzonymi z myślą o nich, towarzyszyła nieustannie w życiu osobistym, rodzinnym i wszystkich przejawach dnia codziennego. Wspólnota Dusz Najmniejszych

Więcej na stronie Radia Konsolata: http://konsolata.pl/radio/

Musimy wiedzieć, dlaczego idziemy za Jezusem, do Jezusa – Wieczernik w Czerwińsku

Opublikowany 5 lutego 2018 przez Wiola

Odpowiedz

W miniony piątek w Czerwińsku nad Wisłą odbył się dzień skupienia dla naszej wspólnoty, w którym wzięły udział dusze maleńkie m. in. z Płońska, Dzierżąrzni, Domaniewic, Sochaczewa, Płocka i Warszawy. Dobrze było spotkać się na wspólnej modlitwie i doświadczyć ciepła tylu otwartych serc. Mszę świętą odprawił ks. Piotr z czerwińskiej wspólnoty Salezjanów, któremu jesteśmy bardzo wdzięczni za tę posługę. Po zakończeniu wspólnej Adoracji Najświętszego Sakramentu, trwaliśmy indywidualnie na cichej Adoracji nocnej. W sobotę kontynuowaliśmy naszą modlitwę w gronie wielu osób przybyłych na kolejny comiesięczny Wieczernik Modlitwy. Również i tego dnia w modlitwie poprowadził nas ks. Piotr, a pomagał mu w tym zespół „Najmniejsi” z Ząbek k. Warszawy. Myślę, że bardzo mocno wybrzmiały w nas wszystkich słowa, które usłyszeliśmy podczas okolicznościowej homilii. Najpierw pytania, niby proste, mogłoby się wydawać, że bezpodstawne. A jednak nie były takie. „Po co ty przyjeżdżasz do Czerwińska? Dlaczego tak naprawdę się modlisz? Dlaczego chodzisz do kościoła? Czego tak naprawdę szukasz?” – to pytania, które domagały się odpowiedzi. Bowiem „musimy wiedzieć, dlaczego idziemy za Jezusem, do Jezusa”. Jest to ważne, bo trzeba oczyszczać naszą motywację – powody, dla których wybieram w swoim życiu Jezusa. „Bo można podążać latami nie za Jezusem, ale za swoimi wyobrażeniami Pana Boga.” Ksiądz Piotr zachęcił nas również, byśmy przyjrzeli się swojej modlitwie. O co prosimy Boga? Czy o to, by zaspokoił nasze pragnienia, „czy też o to, co jest nam realnie w danym momencie potrzebne? Bo czasem modlimy się o dobre rzeczy, ale niekoniecznie nam w danym momencie potrzebne.” A czasem Bóg na naszą modlitwę odpowiada: „ Zaczekaj.” Bogu niech będą dzięki za ten kolejny Wieczernik i Dzień Skupienia w Czerwińsku, za wszystkich, którzy włączyli się w jego przygotowanie i przeprowadzenie – kapłanów i osoby świeckie – oraz za wszystkich, którzy przybyli na wzgórze czerwińskie, do Matki Bożej Pocieszenia. Następny Wieczernik odbędzie się w sobotę po Wielkanocy, tj. 7 kwietnia br., w Wigilię Święta Miłosierdzia. Spotkajmy się tam, bo jak powiedziała jedna z uczestniczek spotkania, obecnie każda dusza, każda modlitwa jest na wagę złota. Nagrania ze spotkania w Czerwińsku można wysłuchać w naszym internetowym Radiu Konsolata. Wiola.

Pobudki do miłości Boga – św. Józef Sebastian Pelczar

Opublikowany 19 stycznia 2018 przez Wiola

Odpowiedz

Jaka to chwała, jakie szczęście dla nas, iż Pan Bóg pozwala miłować siebie, iż nas przypuszcza do słodkiej poufałości z sobą i przyjaciółmi nawet swoimi nazywa. „Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeżeli czynicie to, co wam przykazuję”. Nie dosyć na tym – Bóg pragnie naszej miłości, nie jakoby jej potrzebował do szczęścia swojego, lecz iż my jej potrzebujemy do szczęścia naszego. On dlatego dał nam serce usposobione do miłości i tego serca żąda od nas jako jedynie miłej ofiary. On też dlatego zesłał Syna swego, aby rzucić na ziemię ogień miłości, mający płonąć na ołtarzach serc ludzkich. Co więcej, Bóg prosi o to serce: „Synu, daj mi serce twoje” i stara się to serce pozyskać, objawiając mu nieskończoną miłość swojego Serca. Stąd, gdziekolwiek się człowiek obróci, wszędzie widzi miłość Bożą, wszędzie potrąca o miłość; a świat cały widzialny i niewidzialny woła do niego ustawicznie tajemniczym głosem: Człowiecze, miłuj Boga.

Lecz ponieważ człowiek zbyt często na ten głos nie zważa, przeto Bóg daje mu osobne przykazanie: „Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem”. I któż by Ciebie nie miłował, Miłości Istotna?!

Miłować winniśmy Pana Boga, bo On jest miłości naszej najgodniejszy jako Najwyższa Doskonałość, choćby nie było żadnej nagrody dla tych, którzy Go miłują. Bóg – mówi św. Tomasz z Akwinu – jako najwyższa Prawda, jest pierwszym przedmiotem poznania dla naszego rozumu; jako najwyższe Dobro, pierwszym przedmiotem miłości dla naszego serca. Jeżeli więc każde dobro istotne zasługuje na naszą miłość, o ileż więcej Dobro najwyższe i Źródło wszelkiego dobra.

Miłować winniśmy Pana Boga, bo On jest Stwórcą najmiłościwszym, Panem najłaskawszym, Ojcem najtroskliwszym, a więc słuszne jest, aby stworzenia miłowały swego Stwórcę, słudzy swojego Pana, dzieci swojego Ojca.

Miłować winniśmy Pana Boga, bo On dał nam Syna swego Jednorodzonego, który przyjąwszy naturę ludzką stał się Bratem, Mistrzem, Zbawcą, Królem, Ojcem, Pasterzem, Przyjacielem i Oblubieńcem dusz naszych. On też w jedności z Ojcem i Duchem Świętym umiłował nas pierwszy, i to miłością wieczną, jak sam powiedział: „Ukochałem cię odwieczną miłością”; miłością najtkliwszą, wobec której miłość wszystkich matek jest niczym; miłością najhojniejszą, bo posuniętą aż do ofiary z siebie; miłością tak wielką, jak Bóg sam, więc nieskończoną.

Jeśli chcesz poznać ogrom tej miłości, rozważaj dzieła Boże, spełnione dla człowieka, a mianowicie trzy wieczne pomniki miłości: żłóbek, krzyż i ołtarz. Szczególnie stań pod krzyżem i przypatrz się miłości Ukrzyżowanego, przypatrz się Ukrzyżowanemu. Stań przed Przenajświętszym Sakramentem i rozważ to niezmierne wyniszczenie się Boga utajonego, tę ogromną ofiarę z siebie, to całkowite oddanie się człowiekowi z miłości bez granic. Wniknij potem do Serca Jezusowego i przypatrz się Jego miłości. Zaprawdę, żaden rozum nie zdoła pojąć, jak wielki płomień trawi to Serce Najmiłościwsze. Gdyby Mu było polecone nie raz, ale tysiąc razy za nas umrzeć, albo za jednego człowieka to samo wycierpieć, co wycierpiał za wszystkich, miłość Jego byłaby tę śmierć tysiąckrotną chętnie przyjęła i tyle cierpiała dla jednego, ile dla wszystkich. Gdyby było potrzebne, aby Pan zamiast trzech godzin aż do sądnego dnia na krzyżu wisiał, miłość Jego niewyczerpana i to byłaby spełniła. A więc Jezus więcej nas miłował, aniżeli dla nas wycierpiał.

O miłości Boga mojego, jakżeś ty była nieporównanie większa, aniżeliś się objawiła na zewnątrz. Te niewysłowione cierpienia i rany są dowodem wielkiej miłości, lecz nie objawiają całego jej ogromu, bo ona wewnątrz się raczej zamknęła, aniżeli objawiła na zewnątrz. Była to iskra wielkiego ognia, kropla z bezdennego morza miłości. Ta miłość doszła do szczytu w Przenajświętszej Tajemnicy Ołtarza. Któż by więc nie miłował Boga miłości?

Za: http://brewiarz.pl/